帝城王气杂妖氛,胡虏何知屡易君。
犹有太平遗老在,时时洒泪向南云。
玉骨绡裳韵太孤,天教飞雪伴清癯,
林寒疏蕊半开落,野迥暗香疑有无。
庾岭风光仍似旧,汉宫铅粉莫相污。
惊心不必临空树,一白流空春便徂。
新凉为招客,胜集非预图。
前峰雨未散,泠风绕吾庐。
披襟沐清驶,合席随沾濡。
定知喧譊中,欲此一快无。
兴来扩以酒,草具来须臾。
田翁偶过我,添杯坐其偶。
为言秋暑剧,稻畦日凋疏。
宁辞抱瓮劳,仅给园中蔬。
喜兹甘澍足,普润无遗墟。
遥山莽难分,绿浪摇虚徐。
我病不任耕,岁收仰微租。
蒙成每自愧,一饱便有余,
连觞使之釂,醉语杂叫呼。
野人无他肠,我辈恐不如。
万炬银花锦绣围,景龙门外软红飞。凄凉但有云头月,曾照当时步辇归。
联翩漕舸入神州,梁主经营摇宋休。
一自胡儿来饮马,春波惟见断冰流。
笃耨清香步障遮,并桃冠子玉簪斜。
一时风物堪魂断,机女犹挑韵字纱。
脂粉无心懒去施,求桑常恐饲蚕迟。绮罗多少红楼女,睡熟纱窗日上时。
酒旗数尺飐东风,茅屋参差绿映红。春色满前吹不尽,紫骝嘶过小桥东。
雅淡虽堪喜,飘零亦可伤。随风翻玉笛,带雨上雕梁。
蕃将宁知味,胡儿讵识香。吴侬缘戍久,一曲泪成行。
青眼屡相顾,小子一何能。立命诗无用,锥胸气有棱。
心随寒影动,春压冻云崩。合是清游日,迢遥路可憎。