石藓河梁女萝碧,生小深闺苦离别。柳丝摇曳不可攀,忽忽行期又今夕。
中堂夜饮杯何迟,裙屐少年各赠诗。一诗一叠更一转,更转更阑人不管。
送郎郎醉不得醒,唤郎郎睡不肯应。笼灯舟子促郎发,背立窗下鸡齐鸣。
早被婵娟误,
欲妆临镜慵。
承恩不在貌,
教妾若为容。
风暖鸟声碎,
日高花影重。
年年越溪女,
相忆采芙蓉。
公庭无事理瑶琴,一曲阳春太古音。碧落霜清山鹤唳,寒潭烟净水龙吟。
调同千古南薰谱,响杂三秋午夜砧。单父当年成治化,芳名赢得到于今。
夜到茆亭近竹篱,影随寒月下苔墀。
吟余未懒萧疎兴,曾写离披一两枝。
别有青溪道,斜亘碧岩隈。崩榛横古蔓,荒石拥寒苔。
野心长寂寞,山径本幽回。步步攀藤上,朝朝负药来。
几看松叶秀,频值菊花开。无人堪作伴,岁晚独悠哉。
君子有逸志,栖迟于一丘。仰荫高林茂,俯临渌水流。
恬淡养玄虚,沈精研圣猷。
纸上遗书字宛然,千年微意有谁传。
曾将灵钥开关钮,珍重成周二老贤。
久别离,别离不见成伤悲。雒溪采葛女,远寄日南絺。
缭绕千百尺,一尺一相思。精诚感天天不违,韩凭之妻化为连理枝。
其上有鸟啼雄雌。人亦有言,山高水深。山亦不高,水亦不深。
自古至今,高深者心。天地有穷时,此心无终极。一年复一年,一日复一日。
一日复一日,花落又花开。川流何时回,人去何时来。
狐之无知,尚死首丘。龙之矫矫,终复其仇。舜巡苍梧,崩于何所?
二女有泪,滴成湘浦。不见所思,如此其苦。所思不见,不如不思。
今日白发,昨日青丝。中心之灰谁知之。
萝岩山下寺,静境绝过从。
芳草二三月,碧云千万峰。
窗虚明落日,楼迥响疏钟。
恰恐重来晚,庭前记偃松。
勋业须年少,栖迟只自怜。
若为车阨首,未主式翼垂天。
拭目看新历,伤心惜去年。
湖山一舒啸,春信满梅边。