镜弄白髭须,如何作老夫。浮生长勿勿,儿小且呜呜。
忍过事堪喜,泰来忧胜无。治平心径熟,不遣有穷途。
空谷嫣然笑靥开,春风元自蜀山来。少陵忘却浑闲事,更有离骚忘却梅。
梅雨又时雨,苏州仍秀州。
客行无六月,农事有三秋。
云气深鸿雁,烟波没白鸥。
衰年惭愧汝,物役几时休。
玉颊香肌委尘土,雪魄冰魂无处所。
一年春事顿成空,不必飘零似红雨。
大热金石流,日色赤可畏。
鄙夫先多病,喘息仅存气。
饮冰不救渴,肤汗那容睡。
秋风几时来,不问黑貂敝。
林梢堕斜阳,凉颸飒然至。
呼童汲井泉,洒扫庭中地。
胡床得露坐,始觉有生意。
老妻破甘瓜,儿女膝下戏。
鸣蝉虽强聒,亦足代鼓吹。
坐久月照人,金波正澄霁。
惜哉疲薾甚,杯酒未敢置。
浮生能几何,荏苒忽中岁。
四时更代谢,寒暑不可避。
幻身岂长存,中有不迁义。
且享今夕凉,百年安用计。
一水鸣东西寺,春雨洗南北山。
脚力未穷苍翠,梦魂曾听潺湲。
使轺三度破胡尘,只为忠谋不为身。
后辈金缯能不吝,却嗤木强是前人。
衰颜不似十年前,今日重模一惘然。
拟向沧洲寄尘迹,凭君归报小蓬仙。
春暮见花空有恨,病馀怯酒谩重温。
紫骝踏尽垂杨影,可笑书生独掩门。
并介元殊性,浮湛非一欢。啸歌聊自适,侪类肯相宽。
努力时难值,惊心岁易阑。何能忘魏阙,自分老江干。