洒泪题春墨晕乾,东风无便寄郎难。
青箱再展笺云看,蠹却相思字不完。
曾倚空屏唱柳枝,一声娇逐暮云低。
重来只见流莺在,立尽斜阳不肯啼。
忆昔花间初识面,红袖半遮妆脸。轻转石榴裙带,
故将纤纤玉指,偷拈双凤金线¤
碧梧桐锁深深院,谁料得两情,何日教缱绻。
羡春来双燕,飞到玉楼,朝暮相见。
忆昔花间相见后,只凭纤手,暗抛红豆。人前不解,
巧传心事,别来依旧,孤负春昼¤
碧罗衣上蹙金绣,睹对对鸳鸯,空裛泪痕透。
想韶颜非久,终是为伊,只恁偷瘦。
没马尘埃白昼驰,人生得似此翁稀。西风墙竹疏疏雨,短帽长髯百衲衣。
江南春草初幂幂,愁杀江南独愁客。秦中杨柳也应新,
转忆秦中相忆人。万里莺花不相见,登高一望泪沾巾。
白云仙客下青齐,满目风烟路欲迷。关吏望尘迎鼓吹,山僧烧茗款招提。
孤舟野水人难渡,芳草斜阳马自嘶。潭畔行吟春日晚,满庭高树几乌栖。
百瓮山家酒,恒供野客过。兴来还倒屐,醉后即长歌。
林鹤窥人下,山云入户多。别离成累月,五柳复如何。
门前杨柳树,借汝乌夜栖。
郎眠夜未半,无奈汝争啼。
夜雨潇潇至,天寒拥敝裘。
空床听幻响,独咏解深忧。
次第园蔬润,参差渔火幽。
长江风浪息,何日放舟游。
桂轮香满。送寒色、轻风剪剪。又还是、幽窗人静,梅影参差初转。念少年孤负芳音,多时不见文君面。漫快泻琼舟,浓熏宝鸭,终是心情差懒。谩就枕,浑无寐,□听彻、天边飞雁。闲愁消万缕,如何消遣。绣衾□忆鸳鸯暖。细思量、遍倚屏山,挑尽琴心,谁识相思怨。休文瘦损,陡觉频移带眼。