此心元与朔方暌,为探风沙羽翼齐。新起渚田聊且下,旧开云路不曾迷。
天连衡岳青居半,水极潇湘白自西。近日穹庐徙无所,好音先得报秋闺。
得非寒士态,春到怯逾增。陋室风黏壁,虚窗雨罩灯。
娇莺寻不见,懒仆唤无应。戏论调元事,阳春一曲能。
南不谈虎步客,西不语虬髯人。虬髯虎步笑紫宸,手移日月垂千春。
曩时凉州日辔凌空行,长驱远驭来金城。金城有客怀故里,那堪阊阖喧钟声。
蟋蟀吟当秋,熠耀待宵游。时来苾刍辈,蝉笼亦得封公侯。
沧海转眼为桑田,渤澥顾得会九川。始皇误留指鹿子,秦庭皆为沐猴冠。
扶苏伏剑岂足惜,白驹过隙且尽欢。哀哀刳腹臣,胡不为宋普。
东里不羞傅东庑,姬郎雉经寸心苦。黑马青龙丧厥家,令人断肠雪涕歌吁嗟。
落落燕山路,劳劳楚客身。莫寻弹铗伴,且作灌园人。
白眼谁堪傲,青樽自慰贫。桃源今负郭,借住岂缘秦。
雨过虚亭生夜凉,朦胧素月照芳塘。
萤穿湿竹流星暗,鱼动轻荷坠露香。
起舞刘琨肝胆在,惊秋潘岳鬓毛苍。
候虫先报砧声近,不待莼鲈忆故乡。
日落群动息,张灯坐草堂。浮生百年事,清坐一炉香。
谋拙邻人叹,幽栖世虑忘。吟诗不知寐,华月自流光。
民有杀长吏,于理大悖之。
仁人根所自,吏德久已离。
击之柱后法,辇火救焚辎。
彼哉汉儒论,残贼忧软罢。
愿言敷国惠,以膏残民痍。
童子何知幸最深,父班籍湜奉登临。
挟经屡造芝兰室,挥尘常聆金玉音。
黄卷香焚春晼晚,绛纱人散夜萧森。
明朝只死丝纶下,回首青云万里心。
汝南如一器,百千聚飞蚊。
终然鼓狂闹,啾啾竟谁闻。
议郎盛德後,清修继先芬。
未试霹雳手,低回从此君。
学官冷於水,虀盐度朝曛。
间蒙相暖热,破忧发孤欣。
君今又复去,冀北遂空群。
岂无一樽酒,谁与通殷勤。
大梁多豪英,故人满青云。
为谢黄叔度,鬓毛今白纷。
妾本南国姝,父母爱如珠。
貌岂惭明镜,身才称短襦。
学成采莲唱,晓出横塘上。
舟小复身轻,随风两摇荡。
归时曲岸傍,恰见贵游郎。
辍歌欲转棹,花浅不堪藏。
将嗔却成哂,相问那能隐。
虽怜郎意深,终嫌妾家近。
回首各盈盈,南湖月又生。
烟波三十里,都是断肠情。