香帏风动花入楼,高调鸣筝缓夜愁。
肠断关山不解说,依依残月下帘钩。
春风吹动帐子阵阵花香飘入楼中,调高音调去弹筝以排解夜里愁怀。
为远隔关山的人肠断却又说不清,不知不觉残月已经移到帘钩之下。
闽海遥遥独置州,忽看秋水动扁舟。暂为魏阙三年别,定向吴门十日留。
甲榜尚称新进士,双旌已作古诸侯。公馀独恨诗筒少,为谢同官马少游。
昔日郡侯今将相,出师未捷殒边城。空令父老思黄霸,重使英雄吊孔明。
公论有人书野史,旅魂无路到神京。东山宾客知多少,谁似羊昙涕泪倾。
梦觉呼童问几更,未应先作不平鸣。山深六月有秋意,夜静满城惟雨声。
四海虚名此身愧,百年浮世寸心惊。谁教檐溜如愁思,欲断还连直到明。
兵尘浩无际,烈女难自全。妇人无九首,志欲不二天。
燕山翟氏女,既嫁夫防边。一朝闻死事,健妇增慨然。
生有如此夫,早寡非所怜。求尸白刃中,负土家山前。
事去哀益深,义尽身可捐。无儿欲何为?所依惟黄泉。
乡邻救引决,烈日丹衷悬。谁办节孝翁,重赋睢阳贤。
我昨过其乡,山水犹清妍。闻风发如竹,飘萧动疏烟。
千年吟诗台,峨峨太宁巅。为招冯太师,和我节妇篇。
落日放扁舟,潇湘生暮愁。故人疑不见,离思渺难收。
鼓瑟空遗恨,吹箫忆旧游。刘郎今老矣,霜鬓不禁秋。
不闭三天道,难回二子诚。
露章招有感,裂帛喜为盟。
神剑一日试,法灯千古明。
内观当自悟,至理本无情。
九鸾陪玉兽,八凤荐金芝。
青童歌妙曲,玄女唱清词。
仰天有所思,心远目苦短。
西风驱残云,千里月华满。
世上群芳未敢妍,独将春色占南园。
生来清质十分瘦,肯受红尘一点昏。
东阁诗成庆动兴,西湖仙去谩招魂。
使须绿客陪花笑,句引幽香入酒尊。