静绕绿阴行,闲听雨声卧。
还有感秋诗,窗前书叶破。
羲轮不趁鲁戈回,万事人间总可哀。未死宿心随墓草,何年残劫换池灰。
旧庐萧瑟空流叹,大陆疮痍正费才。辽海茫茫华表鹤,尘沙满眼为谁来?
我生三岁便随宦,龆龀已行天下半。廿龄偕计始离亲,今汝速游未及冠。
寻常不违阿母膝,负笈城南梦辄唤。临行欲语泪满衣,触我春晖肠寸断。
桑蓬有志例割慈,海市神山更壮观。古书新法泱泱风,今日一家孰胡汉?
生成世好不挂眼,言大学疏是吾患。出门攻错慎自求,开卷精华要常玩。
生迟敢望汝成速,及我两人犹老健。荔支熟时海不波,准备年年刮目看。
倦禽爱幽翳,逢山辄淹留。坐与髯叟昵,天捉置此囚。
饫君何所有?山光逾珍羞。昨来值岁尽,烛笑吟休休。
回思曩夜涛,宁先与耳谋。未来那可说,即景勤焚修。
春寒消不尽,九九尚凝阴。初旭笼云薄,疏星向曙沈。
酒欢如可续,花事与重寻。历历同光世,閒来并上心。
雪坪生夏寒,奇胜吾斋甲。下临无尽溪,上有太古峡。
崖悬乔木翳,磴近危栏夹。谷响易聚空,江光未迷眨。
苔黏平作簟,薄积凹胜擖。曲几滑可凭,窊尊酽宜呷。
摊书床撤桄,烧茗灰成劫。仙留赌弈枰,天设眠琴匣。
千模从意造,群窞谁爪掐?想当春雨后,侧足奔流狎。
河水泻吕梁,横绝不可闸。洎乎秋月夜,列坐微风洽。
桂子落天坛,馨发那由箑?寂顽见佛性,夷坦息世乏。
鸟飞恋其巢,兽逸宁思柙?醉当卧陶石,游或荷刘锸。
雪坪生夏寒,槃涧盟须歃。
碧涧去年会,与师三两人。今来见题壁,师已是前身。
芰叶迎僧夏,杨花度俗春。空将数行泪,洒遍塔中尘。
萧相深诚奉至尊,旧居求作奉诚园。
秋来古巷无人扫,树满空墙闭戟门。
桃花浅深处,似匀深浅妆。
春风助肠断,吹落白衣裳。
桃花朵朵盛开,那或深或浅的颜色,好似美貌姑娘面容上浓淡相宜的薄妆,让人心怡。
可无情的春风却将那美丽的花瓣吹落于我的白衣之上,这让人情何以堪啊!
纷纷末路竞先驰,安石东山起独迟。声望在人真不偶,功名到手可终辞。
虚襟且愿收群策,惫力仍烦治乱丝。中国于今相司马,边陲得似去年时。