长风吹古堞,落木下沧波。
孤月动寒幌,暮烟生碧萝。
客怀闻雁急,人语入村多。
又宿秋江上,依然旧钓蓑。
风叶作离声,萧然客独行。多情故山月,常向马头明。
严寒难怪马身僵,候令披衣敢避霜。
驿舍孤灯强半黑,村园残叶不多黄。
海鱼来往乘潮汐,巢鸟高低识雨旸。
到日好凭官阁望,飓风吹过疾帆樯。
许国才年少,胡为绝塞行?一身凭汉节,匹马出长城。
月色侵裘冷,霜花拂剑明。燕然何处所,石上自题名。
百道飞流向剡飞,高田不歉下田肥。吴人只道吴山好,黄独如拳也救饥。
结庐中洲久,天地一日还。寄书来别我,中有反本言。
两度过汝水,芳洲空云烟。孤云随去住,游子念盘餐。
近予结耦耕,梅花川上田。相逢匡山僧,得知公寒暄。
画兰已无地,题诗独纪年。先贤宿所归,会当至公前。
窅然意无住,方与青冥适。骋足上浮图,荡涤豁胸臆。
目力亦不远,会其气所翕。理在万物先,江山列寥寂。
千年人似草,陈根出新色。下界宫室多,眇矣裈中虱。
经营绝顶处,吾此有与立。
蓟(jì)庭萧瑟故人稀,何处登高且送归。
今日暂同芳菊酒,明朝应作断蓬飞。
在此风声呼啸之地熟人故交已是很少了,那里可以找一登高远望之处送别归去的友人呢?
今天还能聚在一起同饮芬芳的菊香之酒,明日就要成为断根的飘蓬一般匆匆离去了。
醉酒高楼此别君,袖中萱草惜斜曛。
月明水上如相忆,寄取潇湘数片云。
残雪梅花月满庭,送君移棹访湘灵。几行归雁云边断,无数寒山江上青。
罨画一尊虚载酒,武昌孤剑又侵星。平生漫说无同调,好向三闾吊独醒。