香玉,翠凤宝钗垂{罒/彔}
清言一以遥,默默江楼上。
安得如白云,无心两相忘。
柳向西偏一线斜,东风袅袅自天涯。捲开白日初消冻,阁住轻阴为养花。
骀荡祗堪嬉燕雀,颠狂莫遣动泥沙。陌头吹得韶光去,独有罗敷最叹嗟。
绿芒如粟抽芦笋,綵鸳泛泛金塘静。美人同上木兰舟,弱袂长鬟娇弄影。
春风满把春妆冷,落红欲没胭脂井。碧桃花下紫纶巾,澹粉楼头飏素尘。
鹦歌迟,燕语急,双袖能知泪痕湿。落花游丝互相及,摇荡春光入空碧。
六代兴亡变陵邑,青山无言向人立。眼看柳絮飞为萍,有酒不饮将何营。
永日轻风起暝阴,伤春情绪苦难禁。
流连节物游人意,怅惜时光志士心。
桃李新芳添远思,龙蛇遗事感悲吟。
知君退直饶欢趣,每向尊前赏奏音。
折杨柳,杨柳牵连常在手。浩荡春光不自知,惨淡铅华那可久。
忆昨枝头雪未销,偷将媚眼逞娇娆。长安大道笼珠箔,小苑回廊映碧绡。
鸳鸯斗作银条脱,翡翠妆成金步摇。此日离亭惜春好,浪捲平林春满道。
已将蝶舞当徘徊,可奈莺歌生懊恼。春去亦无期,春心枉自知。
有条能拂带,无树不飏丝。渭水桥边萦玉缕,洛阳沟上妒蛾眉。
别后含颦谁共处,哽咽笛声悲作语。极目烟云望转迷,但看落絮空中举。
折尽长条不复春,祇馀疋马踏芳茵。此去江山无限恨,一路杨花照眼新。
廿载玄文祇自娱,蘧庐作计一生孤。袖中几漫襧衡刺,壁上长悬宗炳图。
未许千金矜敝帚,却怜五石挟坚瓠。今朝喜迓同声应,云际苞鸾亦见呼。
蹉跎随汎梗,羁旅到西州。举翮笼中鸟,知心海上鸥。
山光分首暮,草色向家秋。若更登高岘,看碑定泪流。
忽觉东风景渐迟,野梅山杏暗芳菲。落星楼上吹残角,偃月营中挂夕晖。旅梦乱随蝴蝶散,离魂渐逐杜鹃飞。红尘遮断长安陌,芳草王孙暮不归。
自有春愁正断魂,不堪芳草思王孙。
落花寂寂黄昏雨,深院无人独倚门。