贱妾留南楚,征夫向北燕。三秋方一日,少别比千年。不掩嚬红缕,无论数绿钱。相思明月夜,迢递白云天。
春园啼鸟报花开,为忆当年手自栽。对月一樽初赏罢,近风千点却飞来。
閒情夜夜悲银管,鬓发朝朝坠镜台。最是东皇堪恨处,满庭疏雨湿苍苔。
月边惊乌尾毕逋,夜飞三匝啼高梧。
绿窗织素谁家女,低蹙蛾眉泪如雨。
银灯照影翠屏深,声声似听夫君琴。
霜华满庭天欲曙,正是愁人断肠处。
悲风起高树,阴云蔽朝阳。伊人在天末,地远道路长。
驾言欲相就,车敝马玄黄。秋深气愈厉,孤雁正南翔。
爰附尺素书,以寄我衷肠。飞高影渐没,蹙刺心内伤。
船动湖光滟滟秋,
贪看年少信船流。
无端隔水抛莲子,
遥被人知半日羞。
汉家天宇阔,日月不暂闲。常将古今骨,裨作北邙山。
山高势已极,犹自凋朱颜。
春来一月雨,米斗钱三千。江空尽绝市,灶冷厨无烟。
我从莆城来,四望良凄然。滨海皆食淡,逻卒相寻挻。
累累起夫役,庶局供熬煎。玉食宁几何,千百俱并缘。
祇今二月节,何暇及种田。使臣询民瘼,当务固有先。
近仓有陈粟,庶解朝夕悬。州县价一平,乡闾自然宽。
欲言事何限,何当息民肩。
蒹葭漫漫秋风多,陂池水落枯苇柯。
青山断处落日下,欸乃一声渔子歌。
高秋鲈肥贱如土,换酒村场醉迷路。
夜深艇子舣前湾,依稀月照芦花浦。
公子远于隔,乃在天一方。望望江山阻,悠悠道路长。
别前秋叶落,虽后春花芳。雷叹一声响,雨泪忽成行。
怅望情无极,倾心还自伤。
江南采莲处,照灼本足观。况等连枝树,俱耀紫茎端。
同逾并根草,双异独鸣鸾。以兹代萱草,必使愁人欢。