廌青山堂邻涧阿,应门白沙连碧莎。乱山寒食落花路,返照风磴樵人歌。
古意萧然未泯灭,春华好在毋蹉跎。郤超远趣不易得,寂寂剡溪今若何。
君不见青青河畔草,秋死严霜春满道。
又不见天边日,薄暮入虞泉,
晓来复更出。匆匆年光不相待,
桑海由来有迁改。人生荏苒百年间,
世上谁能驻光彩。秦皇汉武希长生,
区区烟雾求蓬瀛。骊山茂陵皆蔓,
悠悠千载空含情。荣枯自有主,
富贵不可求。正值百花飞似雪,
如休不饮令心忧。
最怜皇孙衣如鹑,尝笑参谋衾似铁。
我今短褐秃无尾,穷年絮被还百结。
勗清只饮洛口水,祁寒欲避西山雪。
奈何童婢生菜颜,鸡肋相将伴头屑。
小儿窥见已么麽,自言身是西州杰。
青天白日用意深,浮云薄务生愁绝。
一夕饮水成内热,抱璞出门望而却步折节。
余光箭牖惊客眠,唤作非填写应泣血。
尾劄泥涂贱此笛,手提鸡肋峦虚名。
芦花伴我头俱白,山色迎秋意转清。
沙软马留金褭印,雁归滩列水犀兵。
尚能趁得黄花酒,听取东篱笑语声。
浓扫清阴一壑秋,眼光新困仲宣楼。等閒欲作东山醉,却为苍生不破愁。
辞家泊水几番秋,流浪天南海角头。此去千鹅三万里,凭君马上寄离愁。
前年赴急合梁山,一岁征行一岁还。待到故乡能几月,明朝又出雁门关。
绣裙斜立正销魂,侍女移灯掩殿门。
燕子不来花著雨,春风应自怨黄昏。
行乐江郊外,追凉山寺中。静阴生晚绿,寂虑延清风。
运塞地维窄,气苏天宇空。何人识幽抱,目送冥冥鸿。
时光潜去暗凄凉,懒对菱花晕晓妆。
初坼秋千人寂寞,后园青草任他长。