愁多却讶天凉早,思倦翻嫌夜漏迟。
何处山川孤馆里,向灯弯尽一双眉。
衰榆弱柳未经霜,已见飘零片片黄。雨后晚风生户牖,莫将灯火汗清凉。
百尺滩头一访君,碧云秋霭正纷纷。故人已叹晨星少,此会翻成落叶分。
远树孤城江上闭,晴空疏雁醉中闻。也知西去宁亲日,还有相思寄断云。
昆陵烟树晚依依,短径行寻到夕晖。吟舍空馀秋草没,故园时见野禽飞。
晋宫词笔应谁继,圣代才名似子稀。此日怀君何处写,临风惟有一沾衣。
皎洁浑无染,团团孰与裁。秋风原不妒,四序自相催。
故人手持金屈卮,进酒与君君莫辞。仲孺不援同产服,孟公肯顾尚书期。
当歌激风和结楚,吴姬白苧莫停舞。黄河东走不复回,白日经天岂能驻。
田文昔日盛经过,朝酣暮乐艳绮罗。高台已倾曲池废,祇今谁听雍门歌。
我有一曲侧君耳,世事悠悠每如此。子云浪作投阁人,贾生空吊湘江水。
春风南园花满枝,莫待秋风摇落时。东山笑起徒为尔,乘时莫负高阳池。
不多年纪好文章,珍重吾家坦腹郎。志笃尚须开万卷,学成何止擅三场。
功名世济方为孝,冰玉人看亦有光。别后自嗟心力倦,犹能刮目日相望。
一雨清凉恰四朝,雾丝萦户见蟏蛸。病因戒酒成真止,辞免书门绝妄交。
道拙尚忧儿坠简,家贫且喜稼盈郊。间庭绿藓泥融遍,燕子飞来补旧巢。
隔岸林泉照眼清,玉虹千尺挂空青。松风谡谡凉如洗,一段匡庐九叠屏。
豪家辟池馆,千金买猿鹤。青衣职糇粮,雕笼涂粉雘。
客有芝田生,飞佩风前落。清类春水鸥,奋若秋天鹗。
偶触虞罗机,遂失云松乐。翻怀丁令威,流睇青山郭。
不乘卫公轩,讵中唐帝缴。沧海几扬尘,丘陵或为壑。
主翁载驰驱,高情渐衰薄。俄然忧患来,难以谈笑却。
玉帛奚足云,繁华顿成昨。宗族永参商,妻孥苦凌虐。
出狱携敝裘,徙边无远橐。而汝混刍豢,编名从寄泊。
铩翮并州刀,惊梦周庐柝。长鸣聊自悲,俛啄亦云作。
虽愁蕙帐空,莫厌鸡群恶。念彼远行人,视此更离索。
泪落返哺乌,愁对青城雀。安能招汝游,吹笙上寥廓。