脩竹猗猗月半间,此生赢得占清閒。磨铅勘易未三绝,吐火烧丹欲九还。
骑鹤腰缠空入梦,跨牛髀骨惯行山。秋来閒把诗消遣,敢向骚坛占绝班。
牛郎咫尺隔天河,鹊桥散后离恨多。今夕不知复何夕,遥看新月横金波。
抛梭掷纴愁零乱,彩凤飘飘度霄汉。重来指点昔游处,香奁宝箧虫丝满。
一年一度承君颜,相别相逢比梦间。旧愁未了新愁起,已见红日衔青山。
当初谩道仙家别,日远月长不见接。不似人间夫与妻,百岁光阴长会合。
二月三月雨晴初,舍南舍北唯平芜。前欢入望盈千恨,
胜景牵心非一途。日照神堂闻啄木,风含社树叫提壶。
行看旦夕梨霜发,犹有山寒伤酒垆。
时光潜去暗凄凉,懒对菱花晕晓妆。
初坼秋千人寂寞,后园青草任他长。
袅雨拖风不自持,全身无力向人垂。玉纤折得遥相赠,便似观音手里时。
阴风度严切,密雪纷如雾。虚窗觉逾明,腊纸粘飞絮。
文书不挂眼,对榻聊箕踞。春愁暗乘人,匆匆出非虑。
门前亦有酒,官禁不可酤。永怀傲江湖,何当脱羁馵。
诏书宽逋负,国用岂云阙。郡邑有常供,征求安敢辍。
稽迟推蚤暮,钩摘剧豪发。饥氓困鞭箠,十室九告竭。
连雨催早稻,雪穗迷空阔。要令公私办,当复俟旬月。
平生虑患深,献玉每遭刖。忧民已无策,问俗聊省罚。
阳城吾所慕,晚官敢求达。宁无抚字心,便觉催科拙。
底事春风喜叫呶,乍闻南陌忽东郊。重茅捲去随羊角,古木摧残堕鹊巢。
料峭不禁轻酒力,飘零馀恨付花梢。寻常少出愁吹倒,多半韶光睡里抛。
射殿风清巳午间,曳裾挟策拜隆颜。首询帝子龙楼召,喜辍犀弓偃月弯。
葵藿尽酬承日志,简编不负半生閒。满樽春露沾恩处,光动西池玉笋班。
何人拂绢素,写此房驷精。一马老伏枥,志在千里行。
二马骋踶齧,角壮犹龙腾。一马方辊尘,海岸翻鲲鲸。
画师惨淡意,落笔矜多能。我观寓所感,国制贵有经。
唐人重马政,分屯列郊坰。当时百万匹,肃肃罗天兵。
东封与西荡,岁用不可胜。嗣王猎其馀,尚足开中兴。
乃知三军本,匪马将奚凭。圣经说备预,万古为世程。
仓卒事亦办,未免众目惊。我思立仗间,振鬣伸长鸣。
吾言固刍荛,圣经其可轻。