老鹤幡然忆楚皋,南来直渡浙江涛。千年故国悲城郭,万里晴空见羽毛。
候馆夜吟飞綵翰,灵坛秋醮振琅璈。隃麋白屋山中路,留得仙家旧种桃。
香起深斋静,横琴夜更幽。千岩风雨冷,一夜鬼神愁。
咽咽戍楼三弄角,悠悠江使九回肠。一窗夜月宜怜影,满地春风自好香。
憔悴纵无蜂蝶怨,风流合有燕莺忙。水边篱下将谁惜,却对幽人怨寿阳。
濯缨与濯足,应欲任其真。沐芳及浴兰,应务洁其身。
难洗耳中事,易洗心上尘。世閒原有耳,常是洗心人。
亟报门前寄好音,炯然书札照家林。
兴来自说宦情薄,诗到方知秋思深。
临老读书因教子,闭门扪虱为搜吟。
当今大笔如君少,未用深藏叹陆沈。
管劲毫尖匠制宜,故人珍赠我何为。
分殊定远初投日,得似文通旧梦时。
大手愧无才翰用,正心惟见友朋规。
纷纷纸尾方劳署,辜负词林视草词。
鲁直之文如电坼霜开,鲁直之书如雨行冰散。骎骎步骤日加远,与子三年不相见。
庭柯未长一尺围,起视孤标插星汉。昨朝诵子所作诗,使我自失长嗟叹。
我衰力薄空辛勤,直欲为子焚笔研。此才不使重台阁,四十青衫尚为县。
南山积雪玉倚空,高亭压城天北风。安得与子跨飞鸿,与我共哦清景中。
锵金纡紫世不空,豪杰卓荦岂易逢。愿言与子长相从,四方上下为云龙。
梦锡更时事,恢然君子儒。节之琼树枝,秀气发扶疏。
昌龄出相家,谦谨乃绳枢。三人于交游,得一固有馀。
日暮俱访我,止驾共踌躇。四天忽阴沉,风声若江湖。
寒色尚可畏,促膝同附炉。高密酒虽贵,为君开一壶。
拳栗自东越,殷榴从上都。羹烹历山蕈,脍斫注沟鱼。
鲜蛤寔海错,肥羊非市屠。后食淮南莼,此皆北所无。
主人不敢爱,且以为宾娱。梦锡饮中豪,节之亦其徒。
昌龄稍奸黠,我劝势颇粗。左手扼其肩,右手进觥盂。
勉强为我尽,淋漓满衣裾。醉坐各忘去,蓬烛已见跗。
幽谈入鬼怪,巧谑相揶揄。勿言轻此乐,此乐胜笙竽。
明朝酒醒后,相对礼如初。
西风槐半黄,行客车马动。扬鞭望都城,壮气不可控。
朝廷新改科,诗赋斥无用。君能通古书,义理善折衷。
先锋陈典谟,后骑出歌贡。以兹趋大敌,坐可图百中。
青春闻喜处,醉弁宫花重。去矣当自强,勿作思归梦。
堂前皂筴树,落叶已如积。篱上牵牛花,青青照秋色。
四序都几何,推迁半陈迹。昼短夜益长,晴薄阴易得。
浮云忽以兴,惨惨风自北。便有挟纩心,人谁顾絺绤。
饥蚊尔胡为,乃欲长肉食。翼翅不能举,自此且衰息。