水容侵古岸,峰影度青蘋.庙竹唯闻鸟,江帆不见人。
雀声花外暝,客思柳边春。别恨转难尽,行行汀草新。
含娇含笑,宿翠残红窈(yǎo)窕(tiǎo),鬓如蝉。寒玉簪(zān)秋水,轻纱卷碧烟。
雪胸鸾(luán)镜里,琪树凤楼前。寄语青娥伴,早求仙。
女道士含着娇态含着笑,翠眉已薄胭脂淡,青丝鬓发轻如蝉翼,身姿窈窕动人。头上的玉簪寒如秋水,身边的帷幕轻纱如卷碧烟。
坐到梳妆台前,鸾镜中的她轻衣薄裳,肌肤胜雪,美丽性感;站在凤楼前,她亭亭如玲珑玉树,袅袅如弱柳扶风。她希望美丽的同修女道们,早日成为神仙。
“含娇”二句:带着娇态,含着微笑,隔夜的翠眉已薄,脸上的胭脂已淡,而仍然显得美丽。宿翠残红:指脸面上的残妆,未重新打扮。窈窕:形容女子文静而美丽。
“雪胸”句:在鸾镜中,微露如雪的胸脯。琪树:仙家的玉树。凤楼:泛指华丽的楼阁。寄语:传信。青娥:指美丽的少女。
故人为使富天才,相与抽毫赋早梅。
气豓未劳横玉笛,风光先合倒金垒。
陇头欲寄交情远,林下初逢病眼开。
必若和羹有遗味,花王应亦命公台。
数年风土塞门行,说着江山意暂清。
求取罢兵南国去,满楼苍翠是平生。
数椽茅屋绝过从,窗户深明一径通。雨过竹丛增晚翠,风翻荷沼乱殷红。
揩磨五字无瑕颣,鼓吹群经有折衷。敩学从来自强半,应怜时辈尚谈空。
虚堂清簟午抛簪,人静疏帘映昼阍。身过中年心已倦,病因烦暑气常昏。
紫烟碧月天初赐,乳窦寒泉世莫论。尘味暂忘惟嗜此,更无馀思到芳樽。
长怀杜陵老,遐想靖节翁。二子不并世,千载馀清风。
君为南国秀,志气陵苍穹。盘屈不得伸,妙略参元戎。
归来侣渔樵,香火陪琳宫。卜居牛斗墟,筑室瓦砾中。
依然植五柳,彷佛馀四松。南窗有幽意,寄傲膝可容。
拊床寒月侵,曝背微阳通。琴书乐忘忧,尊中常不空。
吾乡有诸杜,源流自祁公。归欤有成言,葛巾永相从。
家山富梅林,开落纷无数。二年屏荒村,踏遍溪头路。
孤标凛冰雪,幽香袭巾屦。阳坡照晨曦,永夜泣月露。
端如玉妃谪,清绝欲谁顾。岁寒偶相逢,政复慰迟暮。
君看桃杏面,争妍竞深注。何如丛棘中,获此秀杰句。
吾乡顾虎头,千里飞食肉。名参庆历贤,罪入元祐录。
堂堂想仪刑,凛凛见眉目。百年议论定,奇祸反为福。
森然见诸孙,刻励如白屋。我观宣和间,权倖互当轴。
一时名家子,半为阉宦辱。暂时得富贵,卑贱等厮仆。
君家贤伯仲,抗志守先躅。幽情寄铅椠,雅尚在松竹。
僧房忍朝饥,雪牖耽夜读。访我五松山,怀袖粲珠玉。
嗟予久放浪,岁晚守穷独。闭门雀可罗,三径草常绿。
依山结衡茅,一饭共脱粟。呼儿具□□,山肴杂野蔌。
对桉笑复颦,负我十围腹。去去乐琴书,山中芋魁熟。
塔庙奚山麓,乘轺偶共登。
青松如拱揖,栋宇欲骞腾。
夷礼多依佛,居人亦贵僧。
纵观无限意,纪述恨无能。