十年踪迹走红尘,回首青山入梦频。
紫陌纵荣争及睡,朱门虽贵不如贫。
愁闻剑戟扶危主,闷见笙歌聒醉人。
携取旧书归旧隐,野花啼鸟一般春。
长公曾一仕,壮节忽失时;
杜门不复出,终身与世辞。
仲理归大泽,高风始在兹。
一往便当已,何为复狐疑!
去去当奚道,世俗久相欺。
摆落悠悠谈,请从余所之。
长公曾一仕,壮节忽失时。张挚一度入仕途,壮烈气节不入俗。
决意闭门与世绝,终身隐遁不再出。
杨伦归去大泽中,高尚节操在此处。
既一为官便当止,隐去何需再犹豫?
罢了尚有何话说!世俗欺我已很久。
摆脱世上荒谬论,请随我归去隐居。
长公曾一仕,壮节忽失时。长公:张挚,字长公,西汉人,曾“官至大夫,免。以不能取容当世,故终身不仕”(《史记·张释之列传》)。壮节:壮烈的气节。失时:指失去了从政的时机。
杜门:谓闭门不出。杜,堵塞,断绝。
仲理:指东汉杨伦。高风;高尚的品格、操守。兹:此,这里。
往:去。指出仕。已:止,停。指辞官归隐。狐疑:犹豫不决。
去去:这里有“且罢”、“罢了”的意思。曹植《杂诗·转蓬离本根》:“去去莫复道,沉忧令人老。”奚道:还有什么可说的。奚,何。
摆落:摆脱。悠悠谈:指世俗妄议是非的悠谬之谈。余所之:我所去的地方,指隐居。之,往,到。
君山苍翠接青冥,东走洮湖上洞庭。茅屋向阳梳白发,竹窗深夜诵丹经。涌泉回泬鱼龙气,怪石惊腾鸟兽形。为问前时金马客,此焉还作少微星。不是幽栖矫性灵,从来无意在膻腥。满川风物供高枕,四合云山借画屏。五鹿归来惊岳岳,孤鸿飞去入冥冥。君阳遁叟何为乐,一炷清香两卷经。
始彼南康责,谁知睿泽宽。还为半刺史,不失古虞官。
别乘今谁厚,朱轓旧最欢。遥怜春色好,并盖纵游鞍。
诗社久零落,所传毛郑馀。先生守章句,后辈老虫鱼。
大义谁窥觑,微言尚阔疏。烦君来就索,但恨未成书。
结庐幽境尽堪誇,青嶂疏篱一径斜。客到茶炉烧木叶,春来柴担斫山花。
白云深处环多岭,绿树丛中只几家。待到三秋枫似锦,高人亦自爱停车。
宿鸟声喧夕照沈,掩关无事且高吟。炉分细火初煎茗,门叩幽人常抱琴。
山月光寒临卧榻,松风致爽快披襟。此中乐事诚难尽,何必忙忙别处寻。
树满闲园水满陂,景从村出又何之。埽苔岩石堪为榻,开卷诗书可当师。
花月有情陪饮酒,渔樵无事即围棋。要知清雅山中景,茆屋翛然并竹篱。
宗邑祅灾并,无如旧岁多。凶霖浸宫阙,涌水注江河。
鬼盛天为疫,阴强雪荐瘥。知君忧国甚,搔首只吟哦。
晓入南山路,松风最好听。
候扉黄犬睡,寻食老鸦灵。
童子炊方熟,先生醉未醒。
借来一榻坐,看尽相牛经。