昆山一片石,巉秀称奇绝。不使土附之,削肤仅存骨。
扪萝数十盘,宛转踞其脊。流云湿松杉,回绕佛坛出。
眼前无华岳,此亦去天尺。所以惯游人,不如乍来客。
佳人飘缟带,湘佩穿林陌。婉约故可怜,含凄况寒食。
春风吹古道,芳草眠残碣。车马虽复喧,荒原自空碧。
我能真赏见山灵,不独寻常寄游迹。钟声日暮下镫龛,迟却十年来面壁。
寒食出重闉,郊原忽怆神。
人悲新旧冢,花落古今春。
名位空标史,贤愚尽委尘。
斜阳回首处,垄木噪鸦频。
异音来骠国,初被奉常人。才可宫商辨,殊惊节奏新。转规回绣面,曲折度文身。舒散随鸾吹,喧呼杂鸟春。襟衽怀旧识,丝竹变恒陈。何事留中夏,长令表化淳。
篱外花如海,閒轩小寝惊。最先闻杜宇,更觉近清明。
云怒必为雨,风和拗得晴。阿芬甘劣我,笑里恰诗成。
帝眷三朝辅弼臣,诏颁禁籞燕慈均。已惊贵老恩荣厚,重叹优贤礼意新。
使至屡闻天上语,酒酣想见洞中春。太平无事忘情久,更接人间事了人。
每年每遇清明节,把酒寻花物地忙。
今日江头衰病起,神前新火一炉香。
桃花雨过菜花香,隔岸垂杨绿粉墙。斜日小楼新燕子,清明风景好思量。
落落逢佳节,闲愁病里深。片云来客梦,芳草乱乡心。
不尽风花泪,何堪水竹吟。家山遗故陇,松柏意森森。
奉命筹军国,非关玩物华。新凉犹未至,馀暑正方赊。
鸣骑依残渡,行旌带晚霞。无劳呵殿急,恐警野人家。
春城闲望爱晴天,何处风光不眼前。寒食花开千树雪,
清明日出万家烟。兴来促席唯同舍,醉后狂歌尽少年。
闻说莺啼却惆怅,诗成不见谢临川。