清流汩汩树斜斜,胜地金山底处家。总是光明拳下路,任人击竹笑桃花。
绿外深深柳巷,红间曲曲花楼,一春想见贪游台,不道有人愁。三月东风易老,几宵明月难留。酴醿白尽窗前也,还肯醉来否。
枊丝遮断西栏。雨声残。争信杏花开过尚春寒。
银筝曲。繁弦促。不堪弹。蓦见书梁归燕絮新欢。
谁能难倒天公。有无中。芥子须弥充类若为容。
争和禅。治和乱。大槐宫。说与先生都付耳边风。
前日相逢一尊酒,即欲写向君家亭。别来十日不会面,胸次硉兀愁难醒。
忆我曾为帝城客,客里论交话畴昔。玉楼弦管天下春,醉舞杨花日西夕。
此时聚首情皆真,云萍转盼难重陈。高官坐揖小官拜,九州四海知何人。
长安少年更翾薄,一饷飞蚊聚欢乐。残杯冷炙心已悲,此士平生惯藜藿。
君不闻汉时豪杰称东方,列卿太史尚书郎。就中亦有贫贱者,威动星宿回清光。
为君痛饮亭边月,怀古伤今重离别。丈夫有志江海深,匣中雄剑知君心。
潇湘雨打船篷。别离中。愁见拍天沧水、搅天风。留不住。终须去。莫匆匆。后夜一尊何处、与谁同。
乌夜啼,在庭树,乌啼哑哑天欲曙。阿儿被诬身系狱,尽室烦冤受荼毒。
乌啼何为绕吾屋?下堂唤妇起听乌,忽喜淮南儿有书。
书中报道儿罪脱,此乐欣欣天下无。儿归拜母为母说,泰州使君当世杰。
执法霜台旧司臬,明如青天皎如月。冤狱平反解缧绁,已死得生诬得雪。
海可枯,山可裂,使君之德不可灭。乌啼爱我庭树枝,我爱使君君不知。
使君归朝奉天子,日日听乌为君喜。
一段江山秀气,风流故国王孙。三年不惯冰天雪,白璧借春温。
宦路常难聚首,别期先已销魂。与君两鬓犹青在,梅竹老夷门。
一段江山秀气,风流故国王孙。三年不惯冰天雪,白璧借春温。宦路常难聚首,别期先已销魂。与君两鬓犹青在,梅竹老夷门。
西风镇日萧萧,暗魂销。惆怅春前,多事种芭蕉。
抛不去,轻如絮,是无聊。坐看纷纷黄叶下林梢。