乳燕衔泥春昼长,倚阑无语立斜阳。
桃花红雨梨花雪,相逐东风过粉墙。
半似天仙半似神,半如崔氏镜中真。香迷五百烟花阵,色妒三千粉黛人。
细雨微霏滋艳质,暖云重叠护芳尘。纷纷红紫争明媚,占尽风流富贵春。
水底晃微霞,孤村古路叉。
稻檐排冻雀,牛背落昏鸦。
行客犹贪路,归帆未到家。
交游书札断,寂寞过天涯。
漾舟汉江上,挂席候风生。临泛何容与,爱此江水清。
芦洲隐遥嶂,露日映孤城。自顾疏野性,难忘鸥鸟情。
聊复与时顾,暂欲解尘缨。跋涉非吾愿,虚怀浩已盈。
山城二月媚晴晖,破暖轻风试裌衣。雨后杏花浑放尽,社前燕子尚来稀。
孤怀不奈千愁积,往事真成一梦非。却羡西桥桥畔柳,年年翠色自依依。
三载重阳菊,开时不在家。
何期今日酒,忽对故园花。
野旷(kuàng)云连树,天寒雁聚沙。
登临无限意,何处望京华。
三年过去,庭院里的菊花依旧在重阳盛开,可惜我此时身在异乡为异客。
哪里想到今日独自饮酒,只能对着故乡的菊花把盏。
极目远眺,远处的云仿佛和树连到了一起。天气开始转寒,大雁结队南迁。
重阳之时独自登高,心中感慨万千。放眼望去都是陌生的景物,惟独看不到故乡的踪影。
何期:哪里想到。
野旷云连树:孟浩然“野旷天低树”。
百寻古阁郡城东,帘卷前山一角风。哀壑有光星在底,明河无影月临空。
群生静息鸿蒙里,秋气森归耳目中。不是夜深能独醒,海门谁见日初红?
清波收潦日,华林鸣籁初。
芙蓉露下落,杨柳月中疏。
燕帏缃绮被,赵带流黄裾。
相思阻音息,结梦感离居。
折枝得水花开早,老树逢春叶放迟。不信蒙庄《齐物论》,眼前生意尚参差。
绮窗红烛淡秋光,凤帐流苏减夕香。
机杼隔花闲翠户,辘轳临水冻银床。
秋风紫塞书千里,夜月清砧泪数行。
望断金鞍秋又杪,芙蓉零落玉池霜。