鸾啼兰已红,见出凤城东。粉汗宜斜日,衣香逐上风。
情来不自觉,暗驻五花骢。
婵娟二八正娇羞,日暮相逢南陌头。
试问佳期不肯道,落花深处指青楼。
隐映罗衫薄,轻盈玉腕圆。相逢不肯语,微笑画屏前。
知向辽东去,由来几许愁。破颜君莫怪,娇小不禁羞。
楼上吹箫罢,闺中刺绣阑。佳期不可见,尽日泪潺潺。
泪尽珊瑚枕,魂销玳瑁床。罗衣不忍著,羞见绣鸳鸯。
君去期花时,花时君不至。檐前双燕飞,落妾相思泪。
空闺灭烛后,罗幌独眠时。泪尽肠欲断,心知人不知。
秋风一夜至,吹尽后庭花。莫作经时别,西邻是宋家。
独自披衣坐,更深月露寒。隔帘肠欲断,争敢下阶看。
昨夜裙带解,今朝蟢子飞。铅华不可弃,莫是藁砧归。
万里行人至,深闺夜未眠。双眉灯下扫,不待镜台前。
莺啼兰已红,见出凤城东。粉汗宜斜日,衣香逐上风。
直城朱户相逦连,九逵丹毂声阗阗。春官自有花源赏,
终日南山当目前。晨摇玉佩趋温室,莫入竹溪疑洞天。
烟销雨过看不足,晴翠鲜飙逗深谷。独谣一曲泛流霞,
闲对千竿连净绿。萦回疏凿随胜地,石磴岩扉光景异。
虚斋寂寂清籁吟,幽涧纷纷杂英坠。家承麟趾贵,
剑有龙泉赐,上奉明时事无事。人间方外兴偏多,
能以簪缨狎薜萝。常通内学青莲偈,更奏新声白雪歌。
风入松,云归栋,鸿飞灭处犹目送。蝶舞闲时梦忽成,
兰台有客叙交情,返照中林曳履声。直为君恩催造膝,
东方辨色谒承明。
凉夜清秋半,空庭皓月圆。动摇随积水,皎洁满晴天。
多病嘉期阻,深情丽曲传。偏怀赏心处,同望庾楼前。
佩剑携书入帝京,秋容如画照行程。三千道路虽迢递,万里烟霄绝坦平。
丹汉风高鹏翼健,晓天霜浅马蹄轻。好将掷地金声赋,夺取前春榜上名。
飘飘勒马出城闉,箧里还为席上珍。荆玉始分三献日,琼林终折一枝春。
惊天动地文堪掷,捉月拿云手定伸。正遇汉庭新用赋,子虚须属茂陵人。
久蕴惊天动地文,乘秋得志正逢辰。青钱万选终须中,白玉三投始辨真。
鹗荐比声乡贡日,莺迁前试帝城春。汉庭方尚春秋学,须作平津第一人。
黑云堆墨暗朝曦,甘澍当春正及时。细细蛛丝游碧落,森森银烛傍瑶池。
太平有象三农乐,灌溉无私万物知。涸砚愿沾涓滴润,拟歌圣德被新诗。
文帝为君固有馀,岂容流涕复长吁。单于可击非无策,表饵陈来术已疏。
金鸭香消欲断魂,梨花春雨掩重门。
欲知别后相思意,回看罗衣积泪痕。