天命岂人力,神功非智窥。艺祖昔臣周,周德久已衰。
上将分六师,北征在郊圻。士卒中夜起,神器仓猝移。
谁言一朝变,乃定万世基。国门一舍地,传舍犹当时。
故老无复存,遗话嗟何知。维留威神在,凛然万方归。
赛罢祠山赛二郎,酒行明日欲祠张。
愚民可是都忘本,香火何曾到杜康。
雨后前溪两岸平,云归向晚一天晴。炊烟直上风初定,瀑布高悬山欲倾。
驱犊缓鞭防路滑,钓鱼收艇倚桥横。贫家茅屋真堪羡,偏有铜壶滴漏声。
逾七高年患采薪,凭谁著手竟回春。剧时共拟游仙咏,愈后翻疑隔世人。
却病味尝甘芋美,引年酒酿野萸新。由来不药中医说,仔细思之定有因。
离巢燕子逐风飞,唤雨鸠还尽力啼。连日闭门浑不觉,新秧青过小湖西。
罢酒寻花涉断矶,颠跻犹复强褰衣。
可怜醉眼无分别,却把旁边柳折归。
蓍草占秋动,蓬秋早得归。
本非为事迫,不欲兴心违。
波净孤萤度,宵凉数叶飞。
远怀高卧者,微月闭松扉。
已送山民归旧庐,子今复去我何如。
渐成老大难为别,早占清闲未是疏。
小雨半畦春种药,寒灯一盏夜修书。
有人来问陶贞白,说与华阳何处居。
晚崿残霞断,晴空宿霭收。
绿鞠天夫远,明月水同流。
落叶填秋望,孤碪答旅愁。
提壶伴诗笔,独醉庚公楼。
天女化为舍利弗,本无障碍女男身。散花究竟涅槃觉,学书初学卫夫人。
发愿为吾全写诗,画楼春暖日临池。空将十纸摹梁鹄,留与家书说卫漪。
鱼山学行覃溪笔,留得书丹在我家。不写簪花传化度,自然高浑发清华。
月霣风寒注逝川,去年此夕奈何天。房栊久闭尘凝簟,书画搜遗墨满笺。
儿女悲啼倚灯下,形容绰约步阶前。更无入梦肠空断,且费扶鸾问散仙。
智师一字五万钱,千字文无人间烟。旃理临之冰雪仙,忽思铁手拂笺年。
浓艳凝香带叶妍,粉痕墨晕态犹鲜。而今落尽残红后,读画题诗更惘然。
一枝浓艳发遗香,剩粉残笺空断肠。色相华严常示现,殿将画谱拾群芳。