白露下百草,迅商薄脩林。幽人起长怀,感此节物深。
揽衣自徘徊,抚剑还悲吟。丈夫各有志,莫作儿曹心。
涉远当疾趋,畏景须就阴。愿言理轻车,去上南山岑。
一径渔樵外,孤亭水树间。
池春芳草合,庭午落花闲。
僧为征诗至,儿因贳酒还。
卷帘看野色,微日下柴关。
钓得金鳌休便休,何须垂上钓鱼钩。
昨宵试向江头望,明月芦花别是秋。
东麓溪头蟹渚阴,故乡几度忆同襟。
诗联石鼎秋灯冷,韭剪春园夜雨深。
白发每驰张长梦,青山慵鼓伯牙琴。
客床寥落情无赖,月满空梁强自吟。
碧梧坠露惊秋早,罗帏辗转愁难晓。乳乌啼断井栏西,闺中一夜青丝老。
只可闺中伴我愁,乌啼切莫向边州。卢龙碛里征人在,多恐闻时也白头。
碧山瑶草骄兰荃,鬖髿五叶光芊绵。厓欹谷转箭牙密,土膏放暖龙耕烟。
灵根不死千年在,留与丹台助岚彩。金骨仙人石鼎浆,一呷能令寿山海。
耆峰渺渺轩辕丘,地脉沃盛徵天休。上党新苗云液薄,深林谁复穷冥搜。
兔臼已收紫芝满,玉桃树下严司管。青毛使鸟罢衔符,儿戏东方欲揎腕。
法星奏补三章约,轻死空求延命药。斫桂虽无绣斧加,蹒跚已折元乌脚。
天外九衢春瑟瑟,六丁直日关梁塞。溪畔胡麻夜起尘,落魄愁来赤松客。
离别剧可愁,况乃事边地。丈夫志四方,出门不挥泪。
想人生最苦离别,雁杳(yǎo)鱼沉,信断音绝。娇模样其实丢抹,好时光谁曾受用?穷家活逐日绷曳(yè),才过了一百五日上坟的日月,早来到二十四夜祭(jì)灶(zào)的时节。笃(dǔ)笃寞寞终岁巴结,孤孤另另彻夜咨(zī)嗟(jiē)。欢欢喜喜盼的他回来,凄凄凉凉老了人也。
想人生最苦的是离别,鸿雁杳无踪迹鱼儿沉入深处,书信断,音讯绝。娇美的模样好屈辱,大好的时光有谁曾经受用,穷家的日子一天天难以支撑,才过了一百零五天上坟扫墓的日月,又到了二十四日夜晚祭灶的时节。实实在在的终年祈祷,孤孤零零通宵叹息,欢欢喜喜把他盼了回来,凄凄凉凉人已老了头发已斑白。
雁杳鱼沉:形容书信全无,音讯渺茫。丢抹:即丢丢抹抹,梳妆打扮之意。谁曾:何曾。绷曳:勉强支持。一百五日:即寒食日。清明节前一(或二)日距上一年冬至日,刚好一百零五天。二十四夜祭灶:旧俗,每年农历腊月二十四(或二十三)日夜间祭“灶王爷”。笃笃寞寞:周旋、徘徊。咨嗟:叹息。
恨重叠,重叠恨,恨绵绵,恨满晚妆楼;愁积聚,积聚愁,愁切切,愁斟碧玉瓯(ōu);懒梳妆,梳妆懒,懒设设,懒爇(ruò)黄金兽。泪珠弹,弹珠泪,泪汪汪,汪汪不住流;病身躯,身躯病,病恹(yān)恹,病在我心头。花见我,我见花,花应憔瘦;月对咱,咱对月,月更害羞;与天说,说与天,天也还愁。
一重重暗恨绵绵不绝,在黄昏的妆楼间弥漫。我怀着越来越浓重的愁情,把碧玉的酒杯斟满。没有心情梳妆,懒懒地将炉香点燃。泪水夺眶而出,一行行没个间断。恹恹无力,全身难受,这心头才是真正的病源。我伴着花,那本来瘦弱的花枝料应更加憔悴;我对着月,月亮见了我也害羞地躲进云间。这一腔心事无人倾诉,只能诉向青天,青天因而也带上了愁颜。
懒懒设设:懒洋洋。爇:点火,加热。黄金兽:兽形的铜制香炉。
浅画香膏(gāo)拂紫绵。牡丹花重翠云偏。手挼(ruó)梅子并郎肩。
病起心情终是怯,困来模样不禁怜。旋移针线小窗前。
浅画黛眉,轻抹胭脂,轻拂过那紫色首饰锦盒又回想起那往日时光回想往日,那戴在发间的牡丹花重的快要把发髻压偏。捻梅浅尝,与你肩并肩同行。
大病初愈心情总是郁闷难解,身体疲乏无力,精神困顿无法出门。只能移步在小窗下慢慢的做着针线。
香膏:芳香的脂膏。翠云:形容妇女头髮乌黑浓密。挼:同“挪”揉搓。
病起:病愈。不禁:抑制不住,不由自主。旋移:缓缓。