风摧雨剥校官碑,集古先生竟不知。同是光和千岁刻,未容苦县独称奇。
身世飘零我自嗟,十年三见汝移家。苍苔行处冰犹滑,社燕归时日未斜。
秋雨尚沾邻院叶,春风欲动过门车。最怜月出琴停夜,相对寒梅一树花。
望见石柱立,知是招提址。
莲宇已燹荡,土墙何迤逦。
淡淡远天色,梅花带寒雨。
溪回竹树交,风吹鸟雀起。
日暮湖波深,苍茫白云里。
我谪庾岭下,年年饷焦坑。
味虽轻且嫩,越宿苦还生。
分甘尝此品,敢望建溪烹。
勾公道义重,不与炎凉并。
持节漕七闽,风采照百城。
冤苦尽昭雪,草木亦欣荣。
得新未肯尝,包封寄柴荆。
罪罟敢当此,自碾供百灵。
捧杯啜其余,云腴彻顶清。
爽气生几席,清飚起檐楹。
顿觉凡骨蜕,疑在白玉京。
整冠朝金阙,鸣佩谒东皇。
须臾还旧观,坐见百虑平。
美玉藏精璞,明珠媚深渊。
天清气或朗,光景露涓涓。
或者辄按剑,奇才叹难全。
之子英杰人,声名何轩轩。
妙龄魁四海,终始皆称贤。
过眼不再读,悟心非口传。
文真翻手成,识超余子先。
森森列五岳,浩浩朝百川。
谓年未三十,当握造化权。
陶甄到唐虞,修洁偕渊骞。
谁云一戢翅,沈滞十二年。
众论今未谐,子心方藐然。
磨礲尽箭镞,刮洗成混圆。
上造羲轩外,下极宣政前。
讨论分本末,钩颐穷由缘。
遥遥数千载,恍然落眼边。
斯文天其兴,子能常踬颠。
试看桃李花,三春何暄妍。
未及瞬息间,飘零堕风烟。
青青乔松枝,霜雪弥贞坚。
子如识此理,聊臣白云巅。
露华深酿古香浓。一树□云丛。窗间试与,闲培秋事,聊寄幽悰。钩帘静对西风晚,尘外小房栊。轻阴澹日,浅寒清月,想见山中。
囅声铁聚杯湖上,霍地金舂镜石前。
凤至祗和成二老,龙眠不作可千年。
南楼暂阻诗同赋,东郭还存履未穿。
一优江湖真活计,阿戎肯教第三联。
孔门言志二三子,当初独取点而已。圣人非弃由与求,乐在春风咏沂水。
此意简短几千年,谁欤鼓瑟声其传。彼其人斯掉冷语,虽在南丰犹不然。
乾坤清气宁有已,一日苍山生浪翠。玉局仙人喜又悲,云妍月秀无停髓,瓣香在天老英灵。
为公少吐气,云来此山青。西山百年白樵户,邮筒剥剥溪扉午。
其发何从六一乡,彼美人兮时十五。更二十五又外堂,小美不识西江路。
何当刻日牢为期,青葱华裾短褐衣。颠倒底里入推激,蜜柱见跋更迟迟。
吟魄隔泉应破碎,本色终然是家世。明日采风闻九陛,身曳锦袍长到地,此时南丰大吐气。
吾将拟之三语曰,后苍山,无事莫与俗人言。
春兰本无绝,春泽最葳蕤。燕姬得梦罢,尚书奏事归。
临池影入浪,从风香拂衣。当门已分馥,入室更芳菲。
兰生不择径,十步岂难稀。
大道无门,千羞有路。
透得此关,乾坤独步。