高筵启秋雨,顿尔净馀熇。阶前渠溜走,灯下檐花落。
萧萧赞归怀,潺潺乱欢谑。来同衔枚阵,响失巡更柝。
积阴已连朝,浮润先徵昨。尘消目俱清,风生窗尽廓。
卑栖鸡自鸣,饿勒马方嚼。滴成旅况愁,罚遗吟笔阁。
一笑纪新诗,趋朝明又各。
一心忧道不开眉,懒扣黄扉谒故和。
有累只因难弃鹤,无疑何用苦求龟。
常厨饮食夷齐辈,晚笔文章汉魏时。
冷笑富家钱塞屋,兰亭谁更有真碑。
孟秋高飙荡焱热,太白当头映佳月。天地始肃禾乃登,长歌送君思激烈。
青骢马肥青刍秣,公子为郎亦材杰。台端象贤重耳目,天边北斗司喉舌。
大夫抗礼丞相前,掾曹执法俱才贤。栖乌在庭柏树古,元气旁礴云苍然。
鲁公葛藟方绵绵,金钟玉磬两在县。快哉此行视京秩,清庙之瑟朱丝弦。
故人沦落江海边,为君一诵《秋水》篇,请君直上穷河源。
野客如浮云,随风恣天行。好游练水弄明月,放舟却恐群鸥惊。
迩从阴厓斩苍玉,万竿萧森成一束。紫箨深穿菡萏香,翠梢犹映菰蒲绿。
桴溪仙人乘兴来,何须鼓棹烟涛开。轻飙一日九潭遍,鱼鸟到处无嫌猜。
忽然飘飖镜中走,却逐灵槎贯牛斗。拟乘莲叶天上游,下视万物俱刍狗。
即今放浪已忘机,烟雨滩头任不归。芦花摇影醉眠处,笑尔云帆海上飞。
蜀山中开大江走,洪波喷箭射荆口。排山转石万里来,瞿塘腊月闻雷吼。
孤舟窈窕穿云中,滟滪乃在瞿塘东。轻风送帆无挽力,一日飞过峨眉峰。
男儿生当游万里,何能龌龊闺房里。君不见子长足迹天下多,至今文彩流江河。
搆得数檐椽,閒身与静便。
半帘花影碎,一树鸟声圆。
吟苦瘦於旧,春寒多似前。
闭门无客过,心事付琴过。
岸涨潮初起,帆开风正匀。
偷生今老耄,避地久吴秦。
留眼看明世,行歌混逸民。
远师陶靖节,漉酒用乌巾。
玉壶金世界。日月同光彩。仙童为活计、恋风采。觅药川源,日日西南采。收拾归碧海。始结金晶,九变还元不坏。熏透遍身香雾霭。涌出光明大。长生纯体现、傲物外。可去声界惺惺、动静都无昧。一体含融量,括古包今聚散,无*无碍。
清赏非夙期,胜游恣欢逸。为与高人俱,畅适情非一。
秋风飒然来,万木气萧瑟。乃陟越城头,扪萝攀崒嵂。
朝汉荒台高,一览众山出。白云冉冉生,群飞鸟去疾。
回望沧海东,朝宗水潏潏。尉佗恋阙心,千载如皎日。
举头见长安,惭余驽马质。十年伏枥间,俯首谁矜恤。
何当假云衢,千里同超轶。
公子临行出翠鬟,新歌能解唱阳关。
不嫌杜牧三觥后,生怕周郎一顾间。
纨扇芙蓉隔秋水,枕屏云雨自青山。
烛花影里银筝畔,谁见惊鸿向月还。