高高秋月明,北照辽阳城。塞迥光初满,风多晕更生。征人望乡思,战马闻鼙惊。朔风悲边草,胡沙暗虏营。霜凝匣中剑,风惫原上旌。早晚谒金阙,不闻刁斗声。
青海城高寒吐月,白龙堆下沙如雪。
一镜明明圆复缺,长倚关山照离别。
胡笳声悲胡马嘶,五更影落阴山西。
铁衣寒重露凄凄,兰闺正掩残灯啼。
珠珑翡翠床,白皙侍中郎。五日来花下,双童问道傍。
到门车马狭,连夜管弦长。每笑东家子,窥他宋玉墙。
闻道滇行过五溪,炎荒万里夜郎西。峰回铁锁沉金马,路入篁林隐竹鸡。
青草烟中菰米烂,黄茅瘴里稻花齐。侧身南望愁堪绝,况复猿声万壑啼。
独漉独漉,一反一覆。南山有虎,北山有鹿。安知造化有循环,否极之时终当复。
关山月,关山月,山月高高漏未歇。城头一夜戍角鸣,大帅平明大纛行,寒沙万里晓光白,斥堠千山烽火青。
昨从都尉下三山,复逐轻车出汉关。三边积雪埋头白,五夜胡风彻甲寒。
月色营前凝望久,重窥记自葱岭首。多情不舍出塞骑,犹为离人照刁斗。
关山月,愿分一半清皎光,为照闺中望月常如此。
塞上征人行未已,醒时惆怅月照席,梦里空迷塞烟紫。
黄叶无人径,支床卧冷烟。诗寒收石气,云活养松年。
铜井一林雪,寒山千尺泉。此间傥相见,除是不谈禅。
塞下景荒凉,淡薄秋光,金风淅(xī)淅透衣裳。读罢安仁《秋兴赋》,憀(liáo)栗(lì)悲伤。
廿载住边疆,两鬓成霜,天边鸿雁又南翔。借问夏城屯(tún)戍(shù)客,是否思乡?
安仁《秋兴赋》:指西晋文学家潘岳,字安仁,工诗赋,曾作《秋兴赋》。憀栗:同“寥栗”,凄怆貌。
夏城:即今宁夏回族自治区首府银川市老城。宋为西夏都城,明为九边重镇宁夏镇城,故称镇城为夏城。屯戍客:驻守边疆的人。
肃肃赋宵征,迢遥汶上城。疏林残雪影,古寺夜钟声。
岁晚愁行役,年衰减宦情。萍蓬叹流转,徒恋此虚名。
迢递关山道,凄凉霜露时。如何秦地月,亦自到天涯。
切切胡笳怨,萧萧边马悲。高楼有思妇,苦乐讵相知。