柳阴深处觅新凉,百顷玻璃澹夕阳。閒把渔竿自垂钓,白莲花底起鸳鸯。
鸳帐冷,烛光浮。帐冷光浮梦短,思悠悠。添得满腔憔悴,满身愁。
纵到花间月底,意难留。
如何,遣情情更多。永日水堂帘下,敛羞蛾。六幅罗裙窣地,微行曳碧波。
看尽满池疏雨,打团荷。
褐衣蔬食苦吟身,肌骨虽清鬓雪新。
栗里未营三亩宅,桃源已过一年春。
也知官职难痴望,化得妻儿不谇贫。
别写新诗寄乡友,峨眉山下独间人。
登瀛彼何人,选海渺无际。
巨矣万斛舟,不与贫土济。
起樯开锦帆,逆境浪使风势,
贫土望洋立,惆恍发深喟。
少监笠泽英,清分袭兰砌。
不经觅举难,不道觅举易。
每恨里选衰,高才守低位。
趋荣靡愿辱,不富焉有贵。
一涂总不岐,只臂鞲群鸷。
园桃各春妍,崖松以霜悴。
端笏玉扆前,极口陈国是。
上之及公卿,下之言守帅。
肃肤到饥亡,孰与护元气,
凝阴积层霄,剽贼延内地,
毋谓民不神,民情即天意。
善瑟无弊弦,良工先利器,
所愿招隽豪,弃取委分义。
庶几皋伊出,扶倾扫沉翳。
从来立仗马,唯作啖萏计,
堂堂不讳朝,鸣凤峙鵷陛。
巫山巫峡满秋烟,山木苍苍冷到天。两岸猿声休太苦,青溪归客未曾眠。
出岭入岭山钟声,上滩下滩萤火明。一只鸬鹚引人去,自欹风簟看潮生。
白帝城边树万层,黄牛峡里上秋镫。沽得郫筒好春酒,不辞风露下巴陵。
嘉陵江远望峨眉,满地残芦月上时。不管瞿塘风浪恶,小篷窗底自题诗。
一带天分南北限,两眉烟锁古今愁。却思太白惊人句,影入平羌江水流。