兰之生兮于彼空谷,抱幽贞兮不群以独。白石兮清泉,纷紫茎兮冒寒。
渌兰之香兮扬扬,汎光风兮朝阳。谷无人兮自芳,谷有人兮吾与子兮徜徉。
谷中之人兮清且真,不可见兮徒名闻。仰丹崖兮千仞,思委佩兮江滨。
折芳兮谁赠,羌云路兮愁人。抚瑶琴兮叹息,长寄情兮斯文。
霜肃风凄不可行,转缘情重似无情。修成蛱蝶原孤梦,订定鸳鸯是再生。
银烛几曾知喜恨,金钱空为卜阴晴。分明见面仍河汉,却费相思到五更。
贪依幽槛立花阴,忘却冥冥细雨侵。替整莲巾防折角,代障葵扇示同心。
怜卿秀色调饥慰,知我清姿病渴深。戏语他年身后事,带瞋和笑未沾襟。
月华如雪露华浓,寻遍阑干隔岁踪。祇觉东风苏病体,难遮西日驻欢容。
灯花刺眼双苞结,带子惊心一寸松。除却寒衾温旧梦,春来无事不娇佣。
落日登楼意,沧州万里遥。云阴冥屈蠖,风势侧盘雕。
俗物毋相乱,秋山肯见招。寒芜横暝色,抱膝得无聊。
直城朱户相逦连,九逵丹毂声阗阗。春官自有花源赏,
终日南山当目前。晨摇玉佩趋温室,莫入竹溪疑洞天。
烟销雨过看不足,晴翠鲜飙逗深谷。独谣一曲泛流霞,
闲对千竿连净绿。萦回疏凿随胜地,石磴岩扉光景异。
虚斋寂寂清籁吟,幽涧纷纷杂英坠。家承麟趾贵,
剑有龙泉赐,上奉明时事无事。人间方外兴偏多,
能以簪缨狎薜萝。常通内学青莲偈,更奏新声白雪歌。
风入松,云归栋,鸿飞灭处犹目送。蝶舞闲时梦忽成,
兰台有客叙交情,返照中林曳履声。直为君恩催造膝,
东方辨色谒承明。
极目层城上,乾坤作帝家。长江吞日月,高阙抱云霞。
万井鸡鸣外,重城雉堞斜。岳分神烈出,圣极仰中华。
海门摇落动新秋,览胜同登江上楼。十里蒹葭黄叶渡,几家烟火白蘋洲。
远山历历数可尽,野水盈盈寒不流。自愧冯高强能赋,且将樽酒坐销忧。
凭高试一望,历历见分野。斯人各有营,谁是悠悠者。
带雪复衔春,横天占半秦。势奇看不定,景变写难真。
洞远皆通岳,川多更有神。白云幽绝处,自古属樵人。