轮蹄旦旦风尘表,入眼群山青未了。刺藤迎日子先红,荞麦得霜花渐老。
丛祠诡怪画村疃,古寺骞腾出林杪。征衫多次逐飞鸢,下担有时随宿鸟。
初晴得去恨迟迟,独夜不眠忧悄悄。公如老骥暂伏枥,我类游鳞终屈沼。
一朝王事有期会,百里民情同探讨。详于禹贡辨等级,明似离娄烛幽眇。
高依丘垄或微收,低近陂塘翻尽槁。凶荒有数合均一,报应于中又分晓。
不能究实害非浅,傥使从宽恩岂小。兹行到处欲春风,批放莫教分数少。
咸平处士风流远,招得梅花枝上魂。
疏影暗得如昨日,不知人世几黄昏。
晚霞诗识六宫輧,尝侍胡天亦可怜。伴得母仪还少主,触邪数语又南迁。
傲骨清标满路开,何年陶令赋《归来》。暗香盈袖风帘卷,自向东篱酹一杯。
我见庭梅六十春,当时初见已轮囷。
人老只道梅花老,不道梅花老笑人。
自是胸藏十万兵,提戈出塞事无成。庙堂不惜封疆坏,门户惟知水火争。
辛苦四年随相国,仓皇一死殉危城。白扬风急祠前树,犹作金戈铁马声。
今岁花开盛,宜栽白玉盆。
只缘秋色淡,无处觅霜痕。
疏枝雀啅转春温,正试东风第一番。每自凝神当远驿,为谁孤立向荒村。
晴云曳宕春无限,午夜分明月有痕。索解此中浑未易,目成脉脉在忘言。
自是孤芳集大成,红红白白漫争名。
天边差有雪堪亚,世上更无花敢清。
笔到花光空幻想,句如和靖蔼遗声。
一枝色引窗前月,冷淡相看太古情。
蝶梦三春泪落花,风飘馀粉谢铅华。天生玉色菩提片,疏影幽窗独自夸。