肝胆了无寐,襟怀谁与同。更长头可白,烛暗火逾红。
砚滴冰生瘿,星流气吐虹。林鸦先我起,鸣噪竟何功。
自古维扬厥草夭,露红烟紫不胜娇。
郑风已久名溱洧,洛品犹堪压魏姚。
痛饮莫辞金凿落,清标偏爱玉逍遥。
楚狂小子嗟多病,坐对珍丛不自聊。
食馔不须丰,古人贵量腹。
一饱尚何求,八珍非所欲。
犀箸厌未下,但折平生录。
造物赋人料,多少有数目。
更思途中殍,皆缘食不足。
庄叟重鹁食,此篇时一读。
淡淡红生细细香,半开人折寄山房。
只缘清净超尘垢,颇似风流压众芳。
九房六瓣瑞天山,香色清严入坐寒。
不悟岑参题品意,后人祗作佛花看。
疏影几黄昏,明明野水滨。未风先信息,无雪更精神。
一白见真色,万红随后尘。自来花下饮,肺腑尽生春。
醉里沈思世道危,不堪著眼只攒眉。空留忠愤声名在,不见招归旧日诗。
野客归时无四邻,黔娄别久案常贫。
渔樵旧路不堪入,何处空山犹有人。
一径苍苔深,梅龙著花早。初回天际春,更觉江南好。
月色冰霜寒,角声天地老。寄语宋广平,时无苏味道。
曲沼芙蓉映竹嘉,绿红相倚拥云霞。生来不得东风力,终作薰风第一花。