多情才子倚兰舟,终拟蹉跎访旧游。日暮酒醒人已远,鸟啼花落水空流。
清风未许重携手,好月那堪独上楼。何处相思不相见,江南江北路悠悠。
衰柳秋风第一亭,送人山色向人青。长堤车马终年事,落叶萧萧独自听。
眷言一杯酒,凄怆起离忧。夜花飘露气,暗水急还流。
雁行遥上月,虫声迥映秋。明日河梁上,谁与论仙舟。
导漾疏源远,归海会流长。延波接荆梦,通望迩沮漳。
高岸沉碑影,曲溆丽珠光。云昏翠岛没,水广素涛扬。
阅川已多叹,遐睇几增伤。临溪犹驻马,望岘欲沾裳。
乔木下寒叶,亭林落晓霜。山公不可遇,谁与访高阳。
诸儒谈性尽归情,谁信黄河彻底清。未到昆崙源上见,且休容易小荀卿。
隙驹日月驰,拱木霜露莘。孤生望苍旻,永念负慈地。
内德不越阃,先铭欲存世。以兹沥丹素,延首冀嘉惠。
大匠斡九京,篇成重覃思。发函已百拜,陈庙复三喟。
石之表故阡,脩麓出光气。耿如瞻其亲,端用贻尔类。
道归统会阔,躬探玄颐秘。云章开人文,天笔垂古制。
照照训典立,亹亹伦纪备。遂登秦汉前,上与骚雅俪。
碑板落东南,贝玉失瑰异。膏濡沦朽骨,黼藻被幽隧。
史职补王明,陋巷压高位。馀波扬懿则,惧忝弗克嗣。
士恢宇宙心,学竟圣贤事。整驾期远造,为基戒中坠。
岳峻尚可攀,海深安可计。勖哉奉格言,没齿无敢替。
草,草。折宜,看好。满地生,催人老。金殿玉砌,荒城古道。青青千里遥,怅怅三春早。每逢南北离别,乍逐东西倾倒。一身本是山中人,聊与王孙慰怀抱。
岁暮一为别,江湖聊自宽。且无人事处,谁谓客行难。郢曲怜公子,吴州忆伯鸾。苍苍远山际,松柏独宜寒。
秋夜月偏明,西楼独有情。千家看露湿,万里觉天清。映水金波动,衔山桂树生。不知飞鹊意,何用此时惊。
力取诚多难,天亡路亦穷。有心裁帐下,无面到江东。
命厄留骓处,年销逐鹿中。汉家神器在,须废拔山功。