隙鸟媚晴川,汀沙漾鼻烟。薄凉催挂席,斜日照鸣舷。
睥睨孤峰出,芙容绝浦妍。褰裳秋正好,何处挟飞仙。
北雪寒云未可亲,玉容肯受朔风尘。月从开后疑无色,天向枝头别有春。
隔屋冻林还映水,到窗寒影自宜人。年来不作调羹梦,荒圃疏篱意最真。
细雨霏微春又深,买花声度绿杨阴。劳人不会东风意,分得红桃似赤心。
少年结侠如君少,况复神楼旧业奇。松菊满庭归正好,春鸿回首慰相思。
朔庭喜见战尘收,石洞思从大士游。
不道受降唐节度,何如奉使汉通侯。
天垂台观三千里,雪染颠毛四十秋。
短剑萧森心尚赤,班超独倚玉门愁。
人夸之子得春早,道眼看来春最迟。
万木已悲欲瘦,一花才与水相宜。
乾坤寂寞常如客,今古平章无尽诗。
说著色香犹近俗,丹心祗许伯夷知。
风蓬蓬,雨窣窣,
客子中夜寒侵骨。青灯也解照孤愁,
归梦不到涪江侧。晚来天气犹未佳,
万里湿云遮日华。僧房僻寂无来辙,
踏遍长廊占晚霞。闻道比邻酒初熟,
能来浇我空洞腹。为君痛饮不苦辞,
世路纷纷蛮与触。
真面须从雪里看,两三株傍瓦檐端。化工弄巧施朱绿,免议书生一色寒。
红雪霏霏入燕泥,朝来犹是可怜枝。
春风葵麦玄都观,可是刘郎见事迟。
樵夫山下日将暮,忽逢饥虎在中路。
目光如炬齿如霜,举头为城腹为墓。
偷生无计就死难,再拜祈哀号且诉。
我贫且老孤无儿,瘦骨几何君勿悮。
垂头兀坐欲有问,歘尔翻身入云雾。
君不见悍吏捉人吮甘膏,千拜万拜不可逃。