清晨过龟山,水势凌日盛。突兀淮渎祠,空影浮相映。
我思无支祈,何得窃权柄。古后逭其诛,后世及以政。
夏鼎民可知,鲁囚吾不敬。廿里老子山,私念未及竟。
大风翻然起,天水势一迸。长桅势忽倾,连舫声相并。
有力皆上掀,无雷欲下轰。南辕折不回,退鹢旋复迎。
众喊张臂持,万沤陷胸迸。竭力乃抛锚,遇浪如碰钉。
鼓轮就浅濑,牵绳依幽屏。船身顿而蹶,蟆腹号以膨。
激石居未安,得雨势益横。家人吐狼藉,水鸟飞觇矎。
我心知其故,且卧待起定。召寇固有因,论理亦太横。
欹枕久不宁,搴帷若有侦。何物类狝猴,跳踉赤臂胫。
大笑至口耳,其语乃可听。轻薄神所羞,冯暴尔何轻。
但遣稽程期,未至忧性命。寓老启方幼,威福惟予正。
庚辰与童律,不用且久病。世人不悟此,辄思与我竞。
大鹏犯天盖,长鲸搅海镜。以予较之彼,犹自羞陷阱。
迁贸诩器利,矜盈谓气劲。一败遂为羞,大福至不更。
无乃过棼云,制身宜自订。言毕忽无睹,风息梦亦醒。
匹妇何缘有冽泉,只因一念彻苍玄。世人谁解纲常重,流得芳名万古传。
巧笑解迎人,晴雪香堪惜。随风蝶影翻,误点朝衣赤。
亭亭树绕春丝茧。玉华细前。苇绡万朵摇青艳。桃蹊柳堰。
晓看妒杏蒸霞面。偏怜莺燕。为爱东风闲倚遍。九标堪羡。
紫帔翠褶。饮夜来露气,亭亭娟洁。小隐墙东,回避朝阳自怡悦。
一自银河间阻,空怅望、情难灭。婉转滴落人间,痴也胜于黠。
茧纸长留倩影,觑篱畔掩映,难以攀摘。待秋来桃趁春归,都让此君清绝。
朝朝暮暮常相见,诉身世,飘然如叶。忆儿时,叠入书囊,曾伴枯蝉乾蝶。
拨萝寻微径,山意黯将暮。幽讨忘体疲,窈窕入深坞。
激籁不通人,踏石凡屡渡。返景忽难留,苍苍目争赴。
万竹皆为风,千花并成雾。去鸟有遗音,归樵讵同趣。
夕梵怀信宿,春溪延缓步。入门不生月,仍倚檐际树。
寒夜转清寂,偏宜坦步心。月能圆树影,风欲走松音。
犬吠真如豹,疏舂半倚砧。山僧白榾柮,念我步幽林。
昨夜雨新晴,今朝花更明。下阶看鹿迹,倚树辨禽声。
袖为移兰湿,襟缘爱竹清。荒居春较可,况复托归情。
故园却信天台隔,回首东风路渺茫。
朱雀街头雨,乌衣巷口风。飞来双燕子,不入景阳宫。
为问秦淮女,还知玉树空。