天子兴文治,春官策誉髦。鱼龙争变化,麟凤并游遨。
玉殿红云合,金门紫气高。胪传称第一,宫柳映恩袍。
万里云霄敛翼回,挂冠高卧大江隈。春深门巷先生柳,雪后园林处士梅。
翠拥樊山邀杖屦,绿浮汉水映尊罍。谁能领取坡仙鹤,月下吹箫共往来。
西风黄鹤旧矶头,皓月中分此夕秋。乌鹊无依频绕树,鱼龙有喜竞乘流。
烟云尽捲天逾大,河汉低垂地欲浮。拟买桂花陪胜赏,老来佳句恐难酬。
蝉性极清高,愁吟类楚骚。炎天风露薄,度日亦嗷嗷。
祖龙门外神传璧,方士犹言仙可得。
东行欲与羡门亲,咫尺蓬莱沧海隔。
那知平地有青云,只属寻常避世人。
关中日月空千古,花下山川长一身。
中原别后无消息,闻说胡尘因感昔。
谁教晋鼎判东西,却愧秦城限南北。
人间万事愈堪怜,此地当时亦偶然。
何事区区汉天子,种桃辛苦求长年。
病来谁复顾湘累,君独无忘宿昔时。人物喜逢三语掾,风骚远过四愁诗。
尊前破涕方成笑,人事多乖又语离。莫道天涯无雁到,好风宁不寄相思。
琅舆深出未央门,十里圜坛气象尊。圭璧三千周典备,貔貅百万汉兵屯。
青城浮霭连霜动,黄道微风带日温。不用灵光符圣武,从来精祲答乾坤。
儿辈病元亮,斗筲羁曼容。何时跨鸿鹄,食藕莲花峰。
小槛再游历,轻寒裘未重。人家当卮黍,不愧千户封。
愿因琴高生,傥见乔与松。从兹毁车马,永绝世味浓。
岁晚复来此,清阴期箨龙。
暑湿倦行役,依投得禅关。空堂纳清风,坐见香霏还。
积水共天远,高僧与云闲。传闻扁舟人,宿昔庐兹山。
姝者已千载,诸峰高烟鬟。当时功名成,止在谈笑间。
今岂无国士,宸游一何艰。凭高望行朝,小雨犹斑斑。
耕人扶耒语林丘,花外时时落一鸥。
欲验春来多少雨,野塘漫水可回舟。