苍天映清水,下见白云飞。
天水从何来,飞云更何依。
人生亦如此,融结中有机。
此机即天命,吾心端不违。
真谛休谈欲度人,度人先自正其身。
天伦弃掷如萧梗,反认他亲作己亲。
我生不死命在仙,从师远岳方来旋。
皇天未许斩蛟鳄,腰蟠龙剑徒蹁跹。
尘心洗尽五湖月,意气散作六合烟。
朅来人间四十年,布袍高格恼市廛。
羞称岁星谪下土,谁道许令长后贤。
漳滨老子旧令尹,几岁相识梅溪边。
歌钟秀水动岂料,大笑箕踞当琼筵。
酒酣吴松夸星命,指卿指相大丑妍。
劝我不合甘云泉,玉禾且辍钟山田。
吴松吴松听我言。
君不见明时治历四海传,日至岁差过千载,司天观星多失
躔。
正德戊寅三月建小大,己巳庚午朔晦迁,毫厘参错缪恐千
。
君不见五星宫次本赘牵,尧舜之世实不然。
何况迩来星变不似前,撒沙百万赴海死,妖彗三扫谁咎愆
我命当自造,古人徒可怜。
洛闳一行圣皆死,邪律子平巧莫全。
富贵岂真我辈设,鱼鳖要救生人悬。
功成便放壶中鹤,会自扶摇上九天。
恋阙未毁车,还山只结庐。
暂中千日酒,迟上万年书。
野树鸣干叶,晴潭响暗鱼。
别君何所望,占气斗牛墟。
良友竟亡悲凤死,遗编虽在泣麟穷。
休论十载追趋地,只漫千山梦寐中。
青草渐生今日雨,白杨时动故园风。
抚坟岂称酬知己,愁绝春原薜荔丛。
昔公参行省,于此驻旌旄。至今读书堂,名配匡山高。
秀草带烟雾,长林振波涛。鄙人思高远,胜日欣游遨。
缅惟草昧初,朔南拥弓刀。公生将相家,卓荦称人豪。
文场已孤骞,史笔况载掺。怀公不可见,江水徒滔滔。
东风浩荡吹江南,危子行年二十三。长谣空谷天荡荡,剑倚白日风潭潭。
气高颇怪星象动,身在岂为饥寒贪。宫中圣人朝万国,臣抱犁銸在山泽。
终年读书空自劳,三岛求仙岂能得。齿牙不动心未摧,欲奏长策天门开。
周公仲尼没已久,麒麟凤凰去不来。世无忠臣与孝子,四海风俗何由回。
米罄方愁罍耻瓶,饴含又笑雀开屏。诗人老去知梅格,稚子生来有桂馨。
淡墨作书空即色,酽茶当酒醉还醒。吾生如寄天涯老,手植松槐照眼青。
巨叶临风摇宝扇,繁英映日系荷包。榴花落后朱明寂,火齐星星碧玉梢。
竹老方作花,清气应自结。
结实成琅玕,中心换冰雪。
世人弗肯食,欲献终不屑。
凤凰在高冈,音响方节节。