别业薄菰浦,渔矶映橘洲。晚罾鲈鲙细,秋陇稻花稠。
泾匝长文宅,烟生鲁望舟。年来疏散趣,雅足称风流。
群峦马上俯崔嵬,海色遥临睥睨回。
万里职方周地尽,千秋风气汉时开。
危峰春晚常吹雪,急峡天晴忽起雷。
闻道粤南犹列戍,将军谁是伏波才。
乡园又近春归候。惜别伤春,愁绪如中酒。一春欢意何曾有,好花时节成辜负。
知君亦自难禁受。已有离情,莫看楼前柳。年时乐事休回首,良辰美景怀侬否。
高阁凌云眼界宽,野烟碧树有无间。天边孤鸟飞不尽,陌上行人殊未还。
魏国几回时事改,汴堤千古夕阳閒。愁来重倚阑干望,崧少西头是故山。
众岛在波心,曾居旧隐林。近闻飞檄急,转忆卧云深。卖药唯供酒,归舟只载琴。遥知明月夜,坐石自开襟。
雨后晓寒轻,花外早莺啼歇。
愁听隔溪残漏,正一声凄咽(yè)。
不堪西望去程赊(shē),离肠万回结。
不似海棠阴下,按《凉州》时节。
雨后拂晓,寒气依然很轻。花外的早莺,已经停止了啼声。
使人添愁的是隔溪对岸,传来更鼓的叮冬。一声声敲向心里,彷待是抽泣与哽咽交并。
怎能忍心西望,那遥远的征程。离别的情丝,跟愁肠一起盘结回萦。
这和对坐海棠花阴之下,完全是两种不同情景。那时候演奏的是,《凉州》新曲,其乐融融。
残漏:漏声将尽。残:阑也,垂尽之意。漏:古计时之器。凄咽:形容声音悲凉呜咽。
去程:离去远行的路程。赊:远也。
海棠阴下:一作“海棠花下”。按:按歌,谓依节拍唱歌。凉州:乐曲《凉州曲》。是唐代边塞之乐,当时属于新声,声情比较悲凉。
采秀深溪沚,高人思不穷。
仙岩回合里,灵壑杳茫中。
震泽余霞接,淞陵曲墅通。
夕沙流素月,秋水逗宾鸿。
花色弥霜镜,渔歌递远空。
一舟沿泛处,萧洒更谁同。
白云藏古寺,钟磬出东林。殿覆千年树,台封百尺阴。
一灯悬慧照,片月见禅心。愿受维摩戒,空山理梵音。
为余传语岭头云,君自无心笑我勤。
我亦暂来称使者,眼看官职似看君。
兰焰芳芬彻晓开,珠光新霭映人来。歌迎甲夜催银管,影动繁星缀玉台。别有朱门春澹荡,不妨芝火翠崔嵬。此时月色同沾醉,何处游轮陌上回。