上仙传秘诀。只要尘情灭。意马与心猿,牢锁闭,莫放劣。
戒悭贪是非,人我无明断绝。把巧辩聪明都守拙。
紫殿元君歇。宝鼎丹砂结。也休问龙虎,铅汞絮繁说。
向迷云堆里,捧出一轮皎月。方表信,希夷门户列。
月照溪边一罩蓬,夜闻清唱有微风。
小楼深巷敲方响,水国人家在处同。
半日吴村带晚霞,闲门高柳乱飞鸦。横云岭外千重树,
流水声中一两家。愁人昨夜相思苦,闰月今年春意赊。
自叹梅生头似雪,却怜潘令县如花。
至宝未为代所奇,韫灵示璞荆山陲。独使虹光天子识,
不将清韵世人知。世人所贵惟燕石,美玉对之成瓦砾。
空山埋照凡几年,古色苍痕宛自然。重溪幂幂暗云树,
一片荧荧光石泉。美人之鉴明且彻,玉指提携叹奇绝。
试劳香袖拂莓苔,不觉清心皎冰雪。连城美价幸逢时,
命代良工岂见遗。试作珪璋礼天地,何如瓀fZ在阶墀。
乱后依然旧城郭,青山不老秋云薄。人民皆非可奈何,岁月无情随逝波。
短世功名何暇论,相逢存殁惊相问。夜寒儿女泣牛衣,紫凤天吴颠倒披。
访旧惊心生百感,两脚如麻春不暖。秪多幽滞哭酸风,何人背面啼春红。
晓洞云归湿,春山草木新。夭桃含宿雨,嫩柳袅轻尘。
蝶翅寒犹怯,蜂衙晚渐陈。香风簇罗绮,已有踏青人。
一夜东风急,南枝数片残。何人吹玉笛,独自倚朱阑。
落地鱼鳞薄,寻香蝶梦寒。醉眠花树下,偏得寿阳欢。
泽国秋高木叶稀,穷途倦客尚絺衣。
梦携儿女情如昨,兴托丝萝念已非。
何处蛩螀催纺绩,谁家灯火候柴扉。
可怜骨肉凋零尽,矫首西风把泪挥。
秦淮水落大江奔,西溯兰舟海上村。柳色晓浓鳷鹊观,棣花春韡脊令原。
紫髯上将初分阃,白发慈亲政倚门。归向高堂躬定省,对床风雨拟重论。
也知沉默胜黄金,况复雷池久设禁。惟酒后能稍放胆,到人前已倍当心。
奈何血泪千秋痛,讵忍河山百毒侵。读圣贤书思救国,登高焉得不悲吟。