衰飒秋风朔气回,中原何地可登台?五湖极望屋波渺,四野吹笳溥暮哀。
江燕塞鸿纷自代,紫萸黄菊已徒开。最怜此日凭高处,短发萧萧照酒杯。
有酒赏重阳,无烦白衣至。恐惊邻舍翁,谓是催租吏。
莽莽荆襄割据州,夕阳西下独登楼。岘山晓翠当窗入,汉水寒潮抱郭流。
放眼关河纷故垒,惊心风物逼新秋。杜康台在烟云里,一醉江头狎白鸥。
徵求日以繁,逋欠日以积。斯民丧乱余,哀哉生计拙。
大户尽逃亡,小户遗单孑。可怜墟里间,往往炊烟绝。
去年又歉收,亩谷不盈石。尽室一饱难,愁肠蕴百结。
刺史职抚字,何以安兀臲。流离尚未定,官符下稠叠。
国用有常经,敢不勤督责。频年普蠲减,朝令非甚迫。
奈何期会逾,罪谴懔莫释。起视鸿雁嗷,哀哀满中泽。
田园非所靳,儿女非所惜。独恨受者谁,相与增哽咽。
百死余一生,那忍更摧折。朝廷鞭扑具,岂为穷黎设。
况复室悬磬,鞭扑亦何益。忆昔奉简书,此邦移节钺。
帝曰咨汝才,努力务存活。圣人重爱民,敢惜一官掷。
私愿宽法令,起死而肉骨。庶几流亡归,稍稍复征额。
民穷盗贼源,谁其鉴覆辙。流涕为此诗,輶轩尚采择。
不雨忧农事,雨多还望晴。亚窗斜日漏,高树晚霞生。
一水白连野,数峰青过城。明朝思出郭,看稻听残莺。
祁连山下草,寂寞少人烟。魂魄千年后,还思渡酒泉。
此地曾经歌舞来,风流回首即尘埃。
王孙芳草为谁绿,寒食梨花无主开。
郎去排云叫阊阖,妾今行雨在阳台。
衷情诉与辽东鹤,松柏西陵正可哀。
几年身住水云湾,赢得浮生日日闲。隔断俗尘青嶂外,飞来清景碧霄间。
虚窗时启邀明月,高阁频登看远山。除却诗朋及酒侣,他人莫漫叩双环。
岳阳路径绕烟鬟,拟见湘娥竹上斑。一曲罗江千叠嶂,云深何处九疑山。
拓得平原帖,行间晕日星。丹枫留草疏,翠竹失兰亭。
笔想拳应握,书传墨尚馨。文孙存气骨,脱赠意惺惺。