天下薄陋巷,和风亦觉春。绮梅开昨夜,且作咏花人。
四海内尘日,千秋冰雪身。凡花俱让尔,与尔志同伸。
孤嶂临沧海,千山涌大江。远帆归市独,高塔倒波双。
鸥鹭争洲溆,蛟龙怒石矼。壮游心未已,飞雨洒楼窗。
田夫生长田间住,辛苦移家向何处?老牛带犊驴引驹,妇姑骑过前村去。
牵衣裹儿囊在肩,瓠壶瓦缶悬蒲鞯。一童鬅鬙随左右,两髯伛偻相后先。
新来茅屋徒四壁,东邻西邻不相识。种田未了主家租,又恐官司著差役。
唐朝宰相韩晋公,念尔流离多困穷。当时落笔岂无意,正欲廊庙知民风。
愿得转徙安居室,周公亦曾作无逸。
疏芳点点是春冰,应笑浮华去不停。
石畔长来枝易老,竹间瘦得萼全青。
孤高自爱香无色,寂寞浑教影问形。
莫遣丰□种宫苑,野桥流水最清冷。
淡月新霜似旧时,更怜秋与夜迟迟。
梦回一枕凄凉恨,帐外青灯不得知。
孤高来处自天人,末上常先万物新。
不有大寒风气势,难开小朵玉精神。
冰溪影斗斜斜月,粉镜妆成澹澹春。
直伴东风到青子,多情不逐雪成尘。
南山有佳人,迥立未可亲。
而况得道者,其间梅子真。
相倚秋风立,兰言似有无。
未饶霜女俊,不爱月娥孤。
力弱烟被素,心危露泣珠。
剪裁随楚思,幽怨寄吴歈。
半坼香囊解,微倾醉弁扶。
涉江如可采,百琲答轻躯。
琼叶宫闱饰,瑶华乐府词。
和羹资倚相,止渴济全师。
七实连三实,南枝对北枝。
同心将紫带,长恐失芳时。
天然根性异,万物尽难陪。自古承春早,严冬斗雪开。
艳寒宜雨露,香冷隔尘埃。堪把依松竹,良涂一处栽。