乡路风雪深,生事忧患迫。天长波澜广,高举无六翮。
独立寒夜移,幽境思弥积。霜月照胆净,银河入檐白。
沽酒聊自劳,开樽坐檐隙。主人奏丝桐,能使高兴剧。
清机暂无累,献酢更络绎。慷慨葛天歌,愔愔广陵陌。
既醉万事遗,耳热心亦适。视身兀如泥,瞪目傲今昔。
故人间城阙,音信两脉脉。别时前盟在,寸景莫自掷。
心与白日斗,十无一满百。寓形薪火内,甘作天地客。
与物无亲疏,斗酒胜竹帛。何必用自苦,将贻古贤责。
豺虎纵横日,谁堪社稷臣。死生原细事,忠孝几完人。
纵竭新亭泪,何关曲突薪。英魂当杀贼,一为靖边尘。
夜半荒鸡喔喔鸣,披衣起舞气纵横。未填苦海怜精卫,暂打愁城仗酒兵。
红烛烧残犹堕泪,好花萎谢若无情。梦中不识东华路,犹是长杨听雨声。
黄鹤楼头云欲散,晴川阁上月初明。沧波送客浑无际,秋雨留人似有晴。
多累已知身是赘,虚生宁问死无名。西风落叶长安道,倘遇唐衢为寄声。
垂空小雨湿梅花,一岭穿云石迳斜。
燕子飞时春欲暮,断桥烟水渺无涯。
石桥流水碧生凉,潭树垂阴百尺长。
一片晚霞生谷口,羽衣如在赤城梁。
闲来得句费推敲,爱月翻嫌树影交。试向画阁斜处过,一双宿蝶起花梢。
閒愁不觉过年光,强半精神似醉乡。几度雨来成恶热,有时云断见斜阳。
古人事业尘空满,故国园林草自长。赖得南华怜我病,一篇齐物胜医方。
智者在不惑,君子贵知几。彼昏有耳目,无能辨是非。
蜀犬尽鸣吠,羲轮自光辉。古人不可作,垂涕沾吾衣。
灾异何当问董生,九门宣令止牛鸣。不闻周史奔群望,坐笑班书志五行。
北斗回瞻天上象,南洼诚有地中声。苇间今日延缘路,旧事苍茫足黯惊。