别路风光早,江南芳草天。人心似春色,千里逐君船。
相逢言未了,意气倍相亲。君欲成何事,余惭负此身。
赁舂仍避汉,蹈海不知秦。耻作桃源客,春风坐误人。
惆怅人间万事违,两人同去一人归。
生憎平望亭前水,忍照鸳鸯相背飞。
昔人深诚叹,临水送将离。如何祖良游,心事孱在斯。
虚亭无留宾,东川缅逶迤。
平生志业在琴诗,头上如今有二丝。
渔父尚知溪谷暗,山妻不信出身迟。
荆钗任意撩新鬓,明镜从他别画眉。
今日便同行路客,相逢即是下山时。
我平生志愿都在嗜学方面孜孜不倦,如今头上已经增添了白发。
渔夫都知道溪谷深处鱼才更多,山妻却不信我的功名迟迟才能熬出头。
她用荆条制作的鬓钗撩拨着鬓角,对着明镜化妆描眉。
今天我们就成了互不相识的过路人了,再相逢也许就是下山的时候了。
君反湓水侧,我归雉水头。两水虽异源,共入大江流。
江流亦何永,川流殊不息。汪洋指东海,各努奔赴力。
带郭浮图佳气绕,笔峰雄峙镇城壕。九层突兀齐云耸,四面玲珑与日高。
西北有无山掩映,东南隐现水周遭。书楼密迩文星照,会见英贤负气豪。
柳湿征衫晚出关,荒城古雪剑花寒。
西风漠漠龙沙路,马上青山带醉看。
把盏将离日,翻思执手初。酒香当午月,花气袭轻裾。
潇洒如君少,疏狂似我无。平常畏言别,今别复何如。
诗成当代说方干,何事辞家久不还。梦里汤泉非故国,眼前云海是名山。
花深古灶凭烧药,月冷啼猿为守关。只是白头慈母在,不教容易别人间。