㫺游河朔还,历览河南山。山峰峥嵘三十六,峻极中天是嵩岳。
嵩岳之高出昆崙,衡恒岱华咸归尊。下临豫野雄地势,上应镇宿昭天文。
太室辟其东,半夜倒暾沧海日。少室辟其西,萧晨俯挂青萝月。
风台雾阁何岧峣,翠崖月谷堪逍遥。王子凤笙吹绝岭,焦师霓裳翻绛霄。
便欲飞车往栖息,笑倚天门观八极。闲云来往作宾朋,彼此无心自相得。
惜哉此愿未果从,徒看云山落画中。山青云白倏远近,似闻兰若来疏钟。
八十禅公双目烱,一瞬云山皆幻境。不须只尺论万里,寸心要与天地并。
重曰山有岳兮岳有云,云为雨兮泽无垠,云不为雨兮舒卷向乾坤。
襌公出处亦如此,浩劫不堕名实存。
夜听胡笳鬓尽丝,暗看南雁忆归期。黄沙白草空明月,忍读河梁送别诗。
广南叶顺居士,施我褐紬直裰。
比之七斤布衫,这个犹难提掇。
天寒雪落便披,日暖风和即脱。
脱著毕竟是谁,惭愧观音菩萨。
远去羌峰最上层,齐开八目带力行。更深谁向傍边立,树上安身两弟兄。
谁知春事妙无穷,费尽东君多少工。朝来再绕朱栏看,独有淮阳一朵红。
花飞便觉春容减,一阵狂风满地红。可惜馀芳留不得,夜深人静月朦胧。
砥柱西倾朔野宽,鱼龙掀舞去漫漫。润蒸霏雾一川暗,怒激惊风千里寒。
九折势须回故道,三山天为障狂澜。寻源不作乘槎计,沧海他年一钓竿。
寺楼钟断锁长廊,谁共萧斋一炷香。书册自能留久坐,灯花还解劝馀觞。
风回绝壑沉虚籁,雨入幽林送嫩凉。老懒由来贪睡美,秋衾不怕夜初长。
张汤忍死能偿怨,苏季横尸会报仇。利口有神君看取,盖棺犹解作戈矛。
银蟾呵春墨花碧,香落江南浓欲滴。孤山招得老逋魂,白鹤归来楚云黑。
王孙岁晚客京华,衣上缁尘深一尺。小姬未嫁怨东风,夜夜高楼吹铁笛。