春风吹桃李,欻然满中园。群动不遑息,蝴蝶纷飞翻。
我亦感兹时,步屧绕林间。容华岂不好,持久良独难。
置酒休其下,聊复罄馀欢。君看桃与李,成蹊亦无言。
梦破金鸡辞玉笋。门外雀罗看欲静。高楼初旭野销烟,远树依微过人影。
柳颦桃笑怯春冷。梧阴未覆墙东井。肩车便软羃罗巾。
陌头飞丝香惹尘。兔何忙,乌太急。小院回廊月痕湿。
黄昏夜阑次将及。银笙不温钿花碧。我有所思隔都邑。
临风斯须为谁立。蓬山只似海上萍。刘郎遗恨空征营。
浅碧繁红又满枝,化工消息本无机。艳滋晓露莺摇落,香渍春泥燕掠归。
金谷园中芳草在,玄都观里昔人非。自从云隔天台路,刘阮如今梦亦稀。
晴日微寒睡方宜,劳劳尘事漫应迟。空斋寂坐忽然见,又觉春兰发几枝。
士有当世志,谁肯专诗名。
自古巧文字,与道关废兴。
倾座听君语,雄辨穷粗精。
目中无全牛,肯綮技未经。
胡为趁风月,候虫相与鸣。
静夜诵佳什,泠然如梦醒。
瘦语自腴泽,险句自稳平。
譬彼有源水,随流作幽清。
奇抱叹皓首,败屋挑寒灯。
天运岂其然,人力非所能。
我读渊明诗,悠悠千古情。
衔觞岂好饮,采菊非餐英。
何时共皋益,赓歌在虞庭。
山僧如病鹤,意气独离群。
思共孤峰月,閒分半榻云。
井华晨起汲,瀑布夜深闻。
相向无言说,窗间草木欣。
乍展芭蕉。欲眠杨柳,微谢樱桃。谁把春光,平分一半,最惜今朝。
花前倍觉无聊。任冷落、珠钿翠翘。趁取春光,还留一半,莫负今朝。
青帝使和气,吹嘘万国中。发生宁有异,先后自难同。辇草不消力,岩花应费功。年年三十骑,飘入玉蟾宫。
日近烟饶还有意,东垣西掖几千株。牵仍别恨知难尽,夸衒春光恐更无。解引人情长婉约,巧随风势强盘纡。天应绣出繁华景,处处茸丝惹路衢。
浩荡东风里,裴回无所亲。危城三面水,古树一边春。衰世难修道,花时不称贫。滔滔天下者,何处问通津。