柳叶千枝复万枝,劝君惜取少年时。自从一闭风光后,云雨荒台岂梦思。
石藓河梁女萝碧,生小深闺苦离别。柳丝摇曳不可攀,忽忽行期又今夕。
中堂夜饮杯何迟,裙屐少年各赠诗。一诗一叠更一转,更转更阑人不管。
送郎郎醉不得醒,唤郎郎睡不肯应。笼灯舟子促郎发,背立窗下鸡齐鸣。
野寺度残夏,空房欲暮时。夜听猿不睡,秋思客先知。
竹迥烟生薄,山高月上迟。又登尘路去,难与老僧期。
丹墀生细草,紫殿纳轻阴。暧暧巫山远,悠悠湘水深。
徒歌鹿卢剑,空贻玳瑁簪。望君终不见,屑泪且长吟。
风前整顿紫荷巾,常向罗浮保养神。石磴倚天行带月,铁桥通海入无尘。龙蛇出洞闲邀雨,犀象眠花不避人。最爱葛洪寻药处,露苗烟蕊满山春。
日日摛毫纪玉音,敢期清梦到山林。贾生对策曾前席,疏傅归来更赐金。
日月行瞻丹阙迥,烟霞归去草堂深。相看已是康衢叟,击壤无忘报国心。
朝望夫,暮望夫,
一夕化作山石枯。潮水去却回,
行人来不来。
飞尽燕云秋色新,两经星变可伤神。今朝送别君为客,我去还谁作主人。
寿坟高筑乱峰中,朋侣生时祭谢公。四座宴倾千日酒,重阳帽落九秋风。
玉山醉倒扶红粉,檀板魂销笑老翁。来岁登高修旧例,不妨胜会与君同。
久别离,别离不见成伤悲。雒溪采葛女,远寄日南絺。
缭绕千百尺,一尺一相思。精诚感天天不违,韩凭之妻化为连理枝。
其上有鸟啼雄雌。人亦有言,山高水深。山亦不高,水亦不深。
自古至今,高深者心。天地有穷时,此心无终极。一年复一年,一日复一日。
一日复一日,花落又花开。川流何时回,人去何时来。
狐之无知,尚死首丘。龙之矫矫,终复其仇。舜巡苍梧,崩于何所?
二女有泪,滴成湘浦。不见所思,如此其苦。所思不见,不如不思。
今日白发,昨日青丝。中心之灰谁知之。