蕙花空帐不生春,香壁泥红堕网尘。
微步姗姗灯影里,金屏夜降李夫人。
君久戍远碛,妾愁在空帏。不得如青草,随春上君衣。
亭亭望夫石,化石石作心。丈夫无死节,妇人那可轻。
山花满头云作衣,日日望夫夫不归。夫不归,泪如水,至今水流流不止。
梳鬟照寒泚,寒泚知贞胸。
整鬟摘秋芳,秋芳无冶容。
平生几偃蹇,今逐梁君鸿。
既甘布裙绩,宁厌短褐舂。
剔目信已笃,刲耳何所从。
独抚箜篌谣,河流自潨潨。
虽言千骑上头居,一世生离恨有馀。
叶下绮窗银烛冷,含啼自草锦中书。
穹庐悄悄夜漫漫,午醉醒来坐席寒。富贵有媒皆豹变,功名无分独璃蟠。
子陵实愧三公爵,靖节非轻一县官。高捲毡帘对明月,秋风一曲入琴弹。
美人汲深井,夜久井泉冷。独向明月中,徘徊顾秋影。
孤蝉鸣水湄,独立少人知。
急恐移他树,清还似旧时。
曾同秋馆听,并起雨堂思。
南望临风久,经年不得诗。
登高怀远戍,归路竟泯泯。别浦看帆影,前山望马尘。
徒伤千里目,谁托百年身。此意那能展,翻为石上人。
闻说团湖古战场,宋元此地决兴亡。谢公忠义昭千古,兴者已亡亡未亡。