寒山夜苍苍,清狷数声响。风生芦苇鸣,水落洲渚广。
月暗知潮来,时闻人荡桨。
闻道官军至,戈鋋压贼壕。鼎鱼犹未腐,穴兔竟何逃。
锐气连全楚,皇恩贷尔曹。洗兵无复用,欢喜荐春醪。
霜风吹槁梧,索索生秋声。梁燕已无迹,哀鸿复南征。
游子当此时,转觉难为情。庭闱隔千里,日夜白发生。
西风潇洒作轻寒,黄叶楼中强解颜。画角几声催晚照,乱云何处是家山。
宦途有立宁辞贱,局事无多岂厌閒。浊酒一杯休万虑,长林烟暝暮鸦还。
东望太行路,巉岩几断崖。易归千里梦,难遣九秋怀。
夜色霜明树,寒声叶满阶。著书思赵邸,静掩旧茅斋。
坐破寒毡不解愁,西风猎猎又□秋。丈夫别有千年业,莫但争誇定远侯。
胡雏上马唱胡歌,锦车已驾折橐驼。
明妃挥泪辞汉主,汉主伤心知奈何。
宫门铜环双兽面,回首何时复来见。
自嗟不若往巫山,布袖蒿簪嫁乡县。
万里寒沙草木稀,居延塞外使人归。
旧来相识更无物,只有云边秋雁飞。
愁坐泠泠调四弦,曲终掩面向胡天。
侍儿不解汉家语,指下哀声犹可传。
传遍胡人到中土,万一佗年流乐府。
妾身生死知不归,妾意终期寤人主。
目前美丑良易知,咫尺掖庭犹可欺。
君不见白头萧太傅,被谗仰药更无疑。
冻苔渐活到梅根,暖日摇波出岸痕。客里春光生怅望,鸥边山色易黄昏。
嵚崎已觉人堪笑,强聒终嫌舌尚存。江汉思归归未得,腐儒何必属乾坤。
汉宫节物重年华,宝胜迎春绰绰斜。
不待东风吹煦力,剪刀催出上林花。
过烟披雨见蒙茸,平野高原望不穷。同是一般春色里,年年各自领东风。