食时方了大扶扶,前逢仄径仍崎岖。
悬崖破栈不可玩,舆丁挟我如腾狙。
平生行路险艰足,如今雪鬓应难绿。
却怜苔发镇长青,千古毿毿挂高木。
轻肌弱骨散幽葩,真是青裙两髻丫。
便有佳名配黄菊,应缘霜后苦无花。
肠断黄花霜後枝,花乾叶悴两离披。
一花忽秀枯丛里,更胜初开乍见时。
俱事重华著直声,百年藏藁未流行。
世评谏疏如刘向,公读遗书感乐生。
里有襄阳耆旧传,史无齐鲁大臣名。
孤孙白首荒家学,甘作滕民负耒耕。
公昔加黄钺,堂堂国势尊。
边人开此户,索虏祭南门。
军册甲寅报,炊烟戊己屯。
吴儿勿轻议,公论在襄樊。
部曲吞声惜,朝廷拊髀思。
谁知钓璜叟,堪将渡辽师。
无复湟中谷,空馀岘首碑。
韩门翱湜在,行状与铭诗。
摛掞多新意,研寻最苦心。
可怜策名晚,谁遣读书深。
兄老悲长枕,妻贤敛短衾。
近书犹未答,展玩一沾襟。
风激黄河白浪生,画船南下日西明。怡人一片萧閒趣,两两水禽相对鸣。
青松出乔木,遥望十里阴。少年不结友,岁暮怀同襟。
同襟问为谁,定山携一琴。悠然一鼓之,不辩古与今。
在昔经江东,多士予所钦。论交一觞酒,惟我与子斟。
岂意千载下,复此闻韶音。我病不出户,何时还盍簪。
茫茫宇宙内,与此契其深。
昂然绛帻倚东阑,绝胜丹山五色翰。想得飞鸣天上去,玉皇分赐紫霞冠。
我闻澄江净如练,优钵昙花世稀见。千载高安古道场,师来重把犀牛扇。
先皇在时常引见,诏许谈经明光殿。尚方云锦赐袈裟,甘露天厨分内膳。
翩然卓锡鸡鸣峰,帝遗渡杯来向东。神机鼓舌走飞电,玉麈到手扬宗风。
白云在天无所住,塔前双桧为龙去。一夜呼龙入钵来,森然化作唐朝雨。
五色丝纶下九天,师今又蹋大江船。山色溪声何限意,总归八万四千言。