平生爱种碧琅玕,自别乡山见汝难。久客归来方草草,此君请到一竿竿。
托身已恐泥多浊,卒岁殊忧天又寒。毕竟交情穷乃见,满庭玉立足清欢。
高秋灞浐路,游子多惨戚。君于此地行,独似寻春色。文章满人口,高第非苟得。要路在长安,归山却为客。□□□□□,狂歌罢叹息。我岂无故山,千里同外国。
游山惜寸阴,得暇即寻讨。步入铁障城,城高天渐小。
打头洒珠玑,湿我缣单衣。似雨恰非雨,濛濛山溜飞。
诸洞空中悬,道是猿猴宅。颇有高人风,呼之不肯出。
踏湿两芒鞋,流连那肯回。一线天未过,一线月又来。
虎踞城边九日台,前年黄花何盛哉。
去年今日濑阳山,三径荒芜手自删。
今年到此百愁有,物情改尽花依旧。
花不能言心自知,嚼蕊徘徊泪盈袖。
黄花时节年年好,我生活荡何时了。
栉沐从教饱风雨,只恐飘零人易老。
客中霜负吹我衣,陇头白云呼我归。
江湖僻处好归隐,月上三更闻子规。
吟怀只恐负嘉期,不惮登高脚力疲。
满眼关愁淡秋色,长笺入手粲明玑。
兴来不省风吹帽,醉后何愁酒湿衣。
欲和蓝田无好语,笑挼黄菊带香归。
征骖临野次,别袂惨江垂。川霁浮烟敛,山明落照移。
鹰风凋晚叶,蝉露泣秋枝。亭皋分远望,延想间云涯。
九日重阳节,开门有菊花。不知来送酒,若个是陶家。
水国西风霜露微,东篱九日菊花稀。寒深苏武雁初至,秋老王孙草尚肥。
采得蕨薇分鷇食,裁成荷叶易儒衣。自怜不及商山老,出为储王定是非。
九日有台登不得,一官于我竟何为。病怜黄菊人千里,愁对西风酒半卮。
潮退小桥分乱水,霜严寒鸟择深枝。悠悠世路空南北,兀兀江头且赋诗。
佳节初回苦未凉,疏林高下半青黄。
佩茱颇喜人犹健,采菊还怜蝶尚狂。
不惜登山聊举句,欲因戏马漫擎苍。
笑欹醉帽归来晚,稍觉幽庭月似霜。