马瘏前咏闵驰驱,登岭今朝歉瘦驴。自是老来情味减,欲图靡盬可安居。
忆昔春将暮,分携桂岭边。落花依断陇,飞絮满长川。
风急吹残雨,云开放晓天。山光如欲动,草木不胜妍。
沽酒□村市,停骖近郭田。临行思款曲,已别更流连。
治邑烦游刃,编氓荷息肩。高牙久藏巧,笃行众推贤。
屡辱银钩贶,频更玉律迁。故乡迷薮泽,回梦渺云烟。
漂泊遥相望,穷愁秪自怜。爱闲身益懒,多病气仍孱。
故国因人问,新年底事传。政应升斗恋,聊结簿书缘。
诸老方推毂,乘时好著鞭。提撕起憔悴,腾踏动蜿蜒。
袖有平戎策,囊无封禅篇。功名期万里,富贵属丁年。
范蠡中兴越,田单卒破燕。异时归捆载,乞我买邻钱。
时止时行任自然,离离香稻小春天。微踪何足符佳梦,自是民彝笃好贤。
自君之出矣,日日望君归。秋风吹紫塞,夜夜捣寒衣。
楼兰未灭君不归,含啼独自下重帏。玉关西去路如棘,安得身随鸿雁飞。
食荼中自苦,食檗那忍食。西风吹妾身,化作望夫石。
东海之水成丘山,公乎何时生入关。年年风雨里,但见血痕班。
妾心匪石不可转,君身如璧当来还。
北固山前一狠石,千夫万夫移不得。闻道曾经野火烧,老骨苍鳞变颜色。
何如山下寡弱人,早失天兮著孤特。狂飙撼地衣不提,怒浪掀天履不溺。
眼中惟见旧时人,堂前那有新衣客。匪石之词获我心,长江浩浩秋月白。
紫微谈道渺无津,逸步飘然叹绝尘。
但向函关迎老子,不知郑圃有真人。
数丝雪发神弥莹,一点金花意自春。
莫谓余衰难语此,胸中勇气尚轮囷。
长春殿古生荆荟,犹有前朝遗物在。
锦囊珍重出玄圭,双虬刻作蜿蜒态。
枯皮剥制弄几刓,断玦精坚磨不杀。
吾闻李氏据江左,文彩风流高一代。
当时好玩不独此,器用往往穷奢汰。
徵工选技填御府,不惜千金为赏赍。
治兵唐推英卫精,治民汉许龚黄最。
惜哉取士不知术,妙手独得庭邽辈。
真主驱驰八极中,荒王逸乐孤城内。
汗青得失更谁论,尤物竞为人宝爱。
嗟余视此真粪土,事有至微犹足戒。
投文欲往吊江流,幽魂未泯应惭悔。
空原悲风吹苜蓿,胡儿饮马桑乾曲。
谁家女子在氇城,呜呜夜看星河哭。
黄金为闺主为宇,平生不出人稀睹。
父怜母惜呼小名,择对华门未轻许。
干戈漂荡身如寄,绿鬓朱颜反为累。
朝从猎骑草边游,暮逐戎王沙上醉。
西邻小姑亦被虏,贫贱思家心更苦。
随身只有嫁时衣,生死同为泉下土。
出门有路归无期,不归长愁归亦悲。
女身如弱难自主,壮士从姑不如女。
惊沙惨淡连云起,曳杖悲歌行复止。
春城是处闻鼓鼙,好风依旧开桃李。
对花惆怅忽逢君,把酒无欢如啜水。
六年丧乱两相见,世路艰难嗟若此。
江边盗贼真游魂,挟虏声援图并吞。
金陵失守数骑入,会稽移跸千官奔。
只今州县多阻绝,消息时听行路说。
百川背海欲西流,八柱搘天愁更折。
苻坚陈乱丘山摧。夜闻鹤唳犹惊猜。
莫轻赤壁一炬火,曹瞒气焰随飞灰。
功名邂逅有快意,岂在今日无人哉。
天方稔祸祠豪杰,故遣君辈多沈埋。
亦知兴衰运有极,天时一半因人力。
男儿遇事不作难,看君赤手排荆棘。
得遂幽期病转深,梅花开日到如今。香盟纵结鸳鸯带,好梦难温翡翠衾。
千尺水深通素札,一重山远隔罗襟。料无灵药能医治,愿化西天并命禽。