江东诗老有徐郎,语带江西句子香。
秋月春花入牙颊,松风涧水出肝肠。
居仁衣钵新分似,吉甫波澜并取将。
岭表旧游君记否,荔枝林里折桄榔。
薄云翳佳月,风为作金篦。
我行以事役,云行亦壮为。
如何今夕寒?只与客子期。
志情岂我辈,能禁秋兴悲。
短檠不解事,唤我哦新诗。
日光烘碎一天云,散作蒙蒙雾满村。
我亦知渠别无事,不教远岫翠当门。
中原父老莫空谈,逢著王人诉不堪。却是归鸿不能语,一年一度到江南。
下轿浑将野店看,只惊脚底水声寒。
不知竹外长江近,忽有高桅出寸竿。
雨里短檠头似雪,客间长铁食无鱼。
上书恸哭君何苦,政是时代重子虚。
旱後催科恼杀侬,且随尺一解而东。
灵山忽近西山远,回首新吴一梦中。
东风未得颠如许,定被春光引得颠。
脕雨何妨略弹压,不应犹自借渠权。
风风雨雨又春穷,白白朱朱已眼空。
拼却老红一万点,换将新绿百千重。
一日江行百折中,回头犹见夜来峰。
好山十里都如尽,更与横排一径松。
北风五日吹江练,江底吹翻作江面。
大波一跳入天半,粉碎银山成雪片。
五日五夜无停时,长江倒流都上西。
计程一日二千里,今踰灩澦到峨眉。
更吹两日江必竭,却将海水来相接。
老夫蚤知当陆行,错料一帆超十程。
如今判却十程住,何策更与阳侯争。
水到峨眉无去处,下梢不到忘归路。
我到金陵水自东,只恐从此无南风。