二百年来事远闻,从龙谁解尽如云。
张均兄弟皆何在,却是杨妃死报君。
南唐官务久凋零,海国重来倚玉屏。不信穷途知己有,一双鸲鹆眼常青。
昨日旧谷没,今日新谷升。
壮年不肯住,衰年日凭凌。
日月行于天,江河行于海。
海水不复回,日月肯相待?日月不相待,自古皆死亡。
死亡不能免,安有却老方。
仙人郑伯侨,于今在何方?尔骨苟未朽,蝼蚁生肝肠。
独有令名士,可以慰情伤。
白团扇,画里诗。写将春色入花枝。碧跗浅浅初开候,红萼酣酣欲褪时。
真面目,好丰姿。胜他铁梗与金丝。一双翠鸟花间宿,同类相亲本不奇。
春将半,天气新。清闲颇胜去年身。桃花流水游何处,燕子东风乐最真。
世上少,百岁人。兴来莫厌酒沾唇。渺焉生死寻常事,物我乾坤万古春。
且喜屋无穿隙雪,未愁漏尽满靴霜。
纸帏布被从牢落,赖有希牙齿颊香。
李花带俗杏花粗,争似天然蜀锦图。雨晕香脂娇欲滴,日酣红袖醉相扶。
未消光彩摇银烛,且约芳菲伴玉壶。欲办窗间小横轴,丹青易染态难摹。
竹炉火冷砚生冰,童子贪眠唤不应。夜静空山人语寂,一窗风雪打吟灯。
砻云第几层,欲往未之能。以我有为法,传君无尽灯。
镌来蓝顶玉,何异剡溪藤。觅得前身慧,分香与定僧。
青天上有无根日,驰光暂明还复黑。
昼夜相催老却人,忽忽吾言四十七。
偶看旧镜镜为羞,昔髭未生今白头。
朱颜丹药已难觅,青史功名行且休。
岁岁年年待富贵,富贵不来老还至。
老既至兮百事非,病妻对之怨且詈。
妻年比我虽稍卑,近亦摧颓如我衰。
一生仳离殕居半,此世欢娱能几时。
纵多子女知何益,北邙冢墓无人识。
古往今来共如此,我亦胡为空叹息。
人生满百世岂多,尊中有酒且高歌。
有酒不歌奈老何!